عنوان: استمرار مبارزه تا رفع فتنه از عالم تاریخ: ۱۳۶۳/۰۹/۲۰ محل: تهران، حسینیه جماران موضوع: استمرار مبارزه تا رفع فتنه از عالم مناسبت:   مناسبت: میلاد حضرت رسول اکرم(ص) و ولادت امام جعفر صادق(ع) حضار: خامنه‌ای، سید علی (رئیس جمهور) ـ هاشمی رفسنجانی، اکبر (رئیس مجلس شورای اسلامی) ـ موسوی اردبیلی، سید عبدالکریم (رئیس دیوانعالی کشور) ـ موسوی، میرحسین (نخست وزیر) و مسئولان کشوری و

بسم اللّه‌ الرحمن الرحیم

رحمت بودن قرآن و پیامبر اسلام برای بشر

من متقابلاً این عید بزرگ را که باید گفت هم عید، بزرگترین عید اسلامی و هم بزرگترین عید مذهبی است به همۀ آقایان و به همۀ ملت و به همۀ ملل اسلامی و مستضعفین جهان تبریک عرض می‌کنم. پیغمبر اکرم ـ صلی الله‌علیه‌وآله وسلم ـ که ختم همۀ پیامبران است و کامل ترین دین را عرضه کرده است بر بشر، قرآن را که به وسیلۀ وحی بر او نازل شده است عرضه کرده است. قرآن یک کتابی است که نمی‌شود در اطراف او با این زبان‌های الکن صحبت کرد. قرآن یک سفرۀ گسترده‌ای است از ازل تا ابد که از او همۀ قشرهای بشر استفاده می‌کنند و می‌توانند استفاده کنند. منتها هر قشری که یک مسلک خاصی دارد، روی آن مسلک خاص تکیه می‌کند؛ فلاسفه روی مسائل فلسفی اسلام، عرفا روی مسائل عرفانی اسلام، فقها روی مسائل فقهی اسلام، سیاسیون روی مسائل سیاسی و اجتماعی اسلام تکیه می‌کنند، لکن اسلام همه چیز است و قرآن همه چیز. قرآن یک رحمتی است برای همۀ بشر و پیغمبر اسلام یک رحمتی است برای عالمین که در همۀ امور رحمت است.

دعوت قرآن برای رفع فتنه از عالم

جنگ‌های رسول اکرم، رحمتش کمتر از نصایح ایشان نبوده است. اینهایی که گمان می‌کنند که اسلام نگفته است «جنگ جنگ تا پیروزی»، اگر مقصودشان این است که در قرآن این عبارت نیست، درست می‌گویند، و اگر مقصودشان این است که بالاتر از این با زبان خدا نیست، اشتباه می‌کنند. قرآن می‌فرماید:قاتِلُوهُمْ حَتّی لا تَکُونَ فِتْنَة،[۱]همۀ بشر را دعوت می‌کند به مقاتله برای رفع فتنه؛ یعنی «جنگ جنگ تا رفع فتنه در عالم»، این غیر از آنی است که ما می‌گوییم، ما یک جزء کوچکش را گرفته‌ایم، برای این که خوب! ما یک دایرۀ خیلی کوچکی از این دایرۀ عظیم واقع هستیم و می‌گوییم که: «جنگ تا پیروزی». مقصودمان هم پیروزی بر کفر صدامی است یا پیروزی بر، فرض کنید بالاتر از آنها. آنچه قرآن می‌گوید این نیست، او می‌گوید: «جنگ جنگ تا رفع فتنه از عالم»؛ یعنی، باید کسانی که تبعیت از قرآن می‌کنند، در نظر داشته باشند که باید تا آن جایی که قدرت دارند ادامه به نبردشان بدهند تا این که فتنه از عالم برداشته بشود. این، یک رحمتی است برای عالم و یک رحمتی است برای هر ملتی، در آن محیطی که هست. رحمت بودن جنگهای پیامبر برای عالم جنگ‌های پیغمبر، رحمت بوده است بر عالم و رحمت بوده است حتّی بر کفاری که با آنها جنگ می‌کرده است. رحمت بر عالم است، برای این که، فتنه در عالم اگر نباشد، همۀ عالم در آسایش‌اند. اگر چنانچه آنهایی که مستکبر هستند، با جنگ سرجای خودشان بنشینند، این رحمت است بر آن امتی که آن مستکبر بر او غلبه کرده است. بر خود مستکبر رحمت است، برای این که اساس عذاب الهی بر اعمال ماست.

هر عملی که از ما صادر می‌شود، در آن عالم یک صورت دارد، رد برانسان می‌شود. این طور نیست که عذاب آخرت شبیه عذاب‌های دنیایی باشد که مأمورین بیایند، بکشندش و ببرندش، و از باطن خود ـ ذات انسان ـ آتش طلوع می‌کند. اساس جهنم، انسان است، و هر عملی که از انسان صادر می‌شود بر شدت و مدت عمل، بر شدت و مدت عذاب می‌افزاید. اگر یک کافری را سر خود بگذارند تا آخر عمر فساد بکند، آن شدت آن عذابی که برای او پیدا می‌کند، بسیار بالاتر است از آن کسی که جلویش را بگیرند و همین حال بکشندش. اگر یک نفر فاسد که مشغول فساد است بگیرند و بکشند، به صلاح خودش است، برای این که این اگر زنده بماند فساد زیادتر می‌کند و فساد که زیادتر کرد، عمل چون ریشۀ عذاب است، عذابش در آن جا زیادتر می‌شود. این یک جراحی است برای اصلاح. حتی اصلاح آن کسی که کشته می‌شود، یک کسی که دارد یک زهر کشنده را به خیال این که یک شربت است، می‌خواهد بخورد. اگر چنانچه جلویش را شما بگیرید و با فشار و زور و کتک از دستش بگیرید، یک رحمتی بر او کردید ولو او خیال می‌کند که طعمۀ او را از دستش گرفتید و یک زحمتی برایش ایجاد کردید؛ لکن خیر، این جور نیست. اگر امروز، این سران استکباری بمیرند، برای خودشان بهتر است از این که ده سال دیگر بمیرند. اگر امروز، یک کسی که فساد در ارض می‌کند کشته بشود، برای خودش رحمتی است، به خیال این که به صورت یک تأدیب، نه این است که این یک چیزی باشد که برخلاف رحمت باشد. پیغمبر، رحمةٌ للعالمین است و تمام جنگ‌هایی که او کرده است، دعوت‌هایی که او کرده است، همه اش رحمت است. این که می‌فرماید که:قاتِلُوهُمْ حَتّی لا تَکُونَ فِتْنَةبزرگترین رحمت است بر بشر. آنهایی که خیال می‌کنند که این آسایش دنیایی رحمت است و بودن در دنیا و خوردن و خوابیدن حیوانی رحمت است، آنها می‌گویند که اسلام چون رحمت است، نباید حدود داشته باشد، نباید قصاص داشته باشد، نباید آدمکشی بکند. آنهایی که ریشۀ عذاب را می‌دانند، آنهایی که معرفت دارند که مسائل عذاب آخرت وضعش چی است، آنها می‌دانند که حتی برای این آدمی‌که دستش را می‌برند برای این کاری که کرده است، این یک رحمتی است. رحمتش در آن طرف ظاهر می‌شود. برای آن کسی که فساد کن است، اگر او را از بین ببرند یک رحمتی است بر او. این طور نیست که این جنگ‌های پیغمبر مخالف با رحمةً للعالمین باشد، مُؤَکِّدِ رحمةً للعالمین است.اَلْجَنَّةُ تَحْتَ ظِلالِ السُّیُوفْ[۲]ب۱۴۵ ، ممکن است یک معنایش هم این باشد که اشخاصی که در این جنگ‌ها هم کشته می‌شوند، باز هم به آن مرتبه از عذابی که باید برسند نمی‌رسند، و ممکن است که یک مرتبۀ رحمتی برای آنها باشد.

توسعه معرفت، هدف کتب الهی و انبیای عظام

بنابراین، قرآن و کتاب الهی یک سفرۀ گسترده‌ای است که همه از آن استفاده می‌کنند، منتها هرکس به وضعی استفاده می‌کند و عمدۀ نظر کتاب الهی و انبیای عظام بر توسعۀ معرفت است. تمام کارهایی که آنها می‌کردند، برای این که معرفت الله را به معنای واقعی توسعه بدهند؛ جنگ‌ها برای این است، صلح‌ها برای این است، و عدالت اجتماعی، غایتش برای این است. این طور نیست که دنیا تحت نظر آنها بوده است که می‌خواستند فقط دنیا اصلاح بشود. همه را می‌خواهند اصلاح بکنند. آن مذهبی که جنگ درش نیست، ناقص است اگر باشد. و من گمانم این است که حضرت عیسی ـ سلام‌اللّه‌ علیه ـ اگر به او مهلت می‌دادند، آن هم همین ترتیبی که‌حضرت موسی ـ سلام‌اللّه‌ علیه ـ عمل می‌کرد، همان طوری که حضرت نوح ـ سلام‌الله‌علیه ـ عمل می‌کرد، آن هم با کفار آن طور عمل می‌کرد. این اشخاصی که گمان می‌کنند که حضرت عیسی اصلاً سر این کارها را نداشته است و فقط یک ناصح بوده، اینها به نبوت حضرت عیسی لطمه وارد می‌کنند. اگر این طور باشد، معلوم می‌شود که یک واعظی بوده، نه یک نبی‌ای بوده است. واعظ غیرنبی است. نبی، همه چیز دارد؛ شمشیر دارد، نبی جنگ دارد، نبی صلح دارد؛ یعنی، جنگ اساسش نیست، برای این که اصلاح را در دنیا توسعه بدهد، برای این که مردم را نجات بدهد جنگ می‌کند. برای این که مردم را از شرخودشان نجات بدهد، حدود را، تعزیرات را وضع کرده است. برای این که هم تربیت بشود این آدم و هم راحت بشود امت. اگر امروز ما جنگ می‌کنیم و جوان‌های ما می‌گویند: «جنگ تا پیروزی»، این طور نیست که اینها یک امری برخلاف قرآن می‌گویند. این یک ذره‌ای است، یک رشحه‌ای است از آنکه قرآن می‌گوید. آنی که قرآن می‌گوید، بیشتر از این حرف‌هاست. این که ما می‌گوییم، به اندازۀ حدود خودمان می‌گوییم. ما چون امروز با ـ فرض کنید که ـ صدام یا با کسانی که مؤید صدام هستند جنگ داریم، در این محیط ناقص، می‌گوییم که «جنگ جنگ تا پیروزی».

ریشه قرآنی شعار «جنگ جنگ تا پیروزی»

خدای تبارک و تعالی، چون نظرش به اول و آخر است ـ تا آخر نظر دارد ـ می‌گوید که «جنگ تا رفع فتنه». غایت، رفع فتنه است؛ یعنی، اگر ما پیروز هم بشویم یک کمی فتنه را کم کردیم، اگر ما به جای دیگر هم پیروز بشویم، باز یک جای کمی پیروزی حاصل شده است. اگر همۀ دنیا را هم ما فرض کنید که جنگ بکنیم و پیروز بشویم، باز همۀ دنیای عصر خودمان را پیروزی درست کردیم. و قرآن این را نمی‌گوید، قرآن می‌گوید: «جنگ تا رفع فتنه»؛ باید رفع فتنه از عالم بشود. بنابراین غلط فهمی است از قرآن که کسی خیال کند که قرآن نگفته است «جنگ جنگ تا پیروزی». قرآن گفته است، بالاتر از این را گفته، اسلام هم گفته است و بالاتر از این را گفته است. و رحمت است این، نه این است که نقمتی[۳]بر مردم است، یک رحمتی است بر تمام بشر، که خدای تبارک و تعالی مردم را دعوت به مقاتله کرده است، نه این که خدای تبارک و تعالی می‌خواهد زحمتی برای مردم ایجاد کند؛ می‌خواهد رحمت درست کند، توسعۀ رحمت می‌خواهد عنایت کند. بنابراین، نباید از قرآن سوء استفاده کرد و آنهایی که با رژیم ما مخالف هستند، بگویند: این مخالف قرآن است؛ یا آخوندهای درباری بگویند: این مخالف قرآن است؛ یا آخوندهای بدتر از آخوندهای درباری بگویند: این مخالف قرآن است. خیر! این موافق قرآن است. و اگر کسی بگوید که: با فاسد جنگ نکنید، مخالف قرآن است؛ اگر کسی بگوید: فتنه را با جنگ رفع نکنید، مخالف قرآن است. و مابحمدالله، جوان‌هایمان الآن مشغول هستند و همان دستوری که خدای تبارک و تعالی در قرآن داده است به‌اندازۀ محیط خودشان، به اندازه سعۀ وجود خودشان را دارند انجام می‌دهند، و امیدواریم که خدای تبارک و تعالی به آنها توفیق بدهد که هر چه بیشتر این امور را انجام بدهند.

پایمال نمودن بشر به نام حقوق بشر

و دیروز یا پریروز ـ که مثل این که دیروز بوده است، یا پریروز بوده است ـ که روز حقوق بشر بوده، حرف‌هایی زده‌اند. آنهایی که بشر را پایمال می‌کنند، دم از حقوق بشر می‌زنند! آنهایی که از آن ور دنیا آمده‌اند و این ور دنیا را به آتش کشیده‌اند، صحبت از حقوق بشر می‌کنند. آنهایی که قضیۀ اختلاف نژادی مبدأ امرشان است، حتی نژادسفید را هم قبول ندارند، فقط یک نژاد و آن نژاد خودشان را قبول دارند، آنها از وحدت نژاد صحبت می‌کنند، آنها از این که نباید نژاد مختلف باشد. دنیا، وضعش این طور شده‌است که ظالم بیشتر کانّه داد رحمت می‌دهد از مظلوم. آن کسی که مردم را پایمال دارد می‌کند، بیشتر از حقوق بشر صحبت می‌کند. شما ببینید که در این هواپیماربایی که همۀ دست‌اندرکاران ایران محکوم کردند این را، و بعد هم به این وضع خوب حل قضیه را کردند، باز هم می‌گویند که خود اینها دخالت داشتند. این دلیل بر این است که اضطراب درشان پیدا شده، مضطربند. کسانی که مضطرب می‌شوند در یک امری، دست و پایشان را گم می‌کنند، نمی‌دانند چی چی بگویند. اگر چنانچه این هواپیماربایی از ایران شده بود و در یک جای دیگر بود و این طوری حل شده بود، حالا می‌دیدید که چه بساطی در دنیا درآمده بود، و در تبلیغات درآمد که چه جور خوب درست شد، چه جور خوب عمل شد، چه جور شد، چه جور شد. لکن وقتی که ایران این کار را کرده است، اصلاً سکوت کردند در آن. گاهی یک چیزی می‌گویند، لکن رئیس امریکا می‌گوید که باز ما شواهدی بر این که احتمال این را بدهیم ایران کرده است، نمی‌دهیم. لکن از آن ور می‌گویند که ـ همان امریکایی‌ها می‌گویند ـ خود ایران دخالت داشتند در این امر؛ شواهد واضح است که خود ایران دخالت داشته! این، برای این است که مضطربند. جمهوری اسلامی‌و این نهضت همگانی اسلامی، اینها را مضطرب کرده که نمی‌دانند چی چی بگویند، هر وقتی یک چیزی می‌گویند. و این برای این است که، این یک قدرت اسلامی‌است که یک
 جلوۀ کمی کرده است و اینها را این طور مضطرب کرده است، والاّ چرا باید این طور فتنه بکنند و این طور افترا بزنند؟ دائماً مشغول افترا زدنند به جمهوری اسلامی. دائماً راجع به این که در جمهوری اسلامی‌حقوق بشر دارد از بین می‌رود و جاهای دیگر نه! حقوق بشر سر جای خودش هست. امریکا سرجای خودش هست و رؤسای استکبار حفظ می‌کنند حقوق بشر را! فقط در ایران است که حقوق بشر از بین می‌رود! این برای این است که، مضطرب‌اند اینها. از اسلام اضطراب دارند، از این که اسلام پیشبرد بکند، اینها می‌ترسند. از این جهت، این طور می‌گویند و این موجب تقویت شما بشود.

تبلیغات منفی دشمن، دلیل بر عظمت نظام اسلامی

هر چه آنها در بوق‌هایشان بر ضد شما صحبت کنند، دلیل بر قوّت شماست و دلیل بر عظمت اسلام و عظمت جمهوری اسلامی‌است، و این باید باعث تقویت ما بشود. آنها برای تضعیف ما این طور بوق‌ها را به بار می‌آورند و ما از اثر این معنا ـ چون ریشه را می‌دانیم که چی هست ـ تقویت می‌شویم. اگر ایران، یک جایی بود که سستی داشت و جمهوری اسلامی‌دیگر از بین می‌خواست برود، این قدر سروصدا نمی‌شد. چون می‌بینند که استقرار پیدا کرده است، همه چیزش مستقر شده است و دارد پیش می‌رود، اینها دست و پایشان را گم کرده‌اند و شروع کرده‌اند به این حرف‌ها زدن، و این موجب تقویت روحی شما و ملت ما باید بشود و جنگنده‌های ما بشود.

ان‌شاءاللّه‌ خداوند تبارک و تعالی به برکت این روز شریف که هم ولادت مؤسس اسلام و مؤسس توحید است ـ و توحید به معنای اعلا ـ و هم ولادت ناشر احکام اسلام است، به همۀ مسلمین و به همۀ مظلومان مبارک کند، و خداوند همۀ شما را مؤید کند.

والسلام علیکم و رحمة‌اللّه‌

۱ـ سورۀ بقره، آیۀ ۱۹۳: «با کافران جهاد کنید تا فتنه و فساد از روی زمین برطرف شود».

۲ـ بهشت، زیر سایۀ شمشیرهاست.

۳ـ ضدّ رحمت.