به مناسبت ماه شعبان‌المعظم، پایگاه اطلاع‌رسانی حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، بخشی از بیانات ایشان را در آغاز سال نو در دیدار رئیس‌جمهور، اعضای هیئت دولت و اعضای هیئت رئیسه‌ی مجلس شورای اسلامی منتشر می‌کند.
این دیدار در تاریخ ۱۵ فروردین‌ماه ۹۰ برگزار شد و رهبر معظم انقلاب در آن، به ذکر توصیه‌هایی در باب «مغتنم‌شمردن فرصت‌ها» پرداختند.

متن این بیانات به شرح زیر است: [فایل صوتی از اینجا در دسترس است]

یاد خدا را نباید از قلم انداخت. ما هرچه داریم، از توسل و توجه به حضرت ربوبیت است؛ اوست که دلها را به سمت اهداف والا متوجه میکند؛ اوست که دلها را قرص میکند؛ اوست که دلها را بر روی یک نقطه‌ی ویژه مجتمع میکند. انسانها با هیچ ترفندی نمیتوانند دلها را جذب و مجتمع کنند؛ این دست قدرت الهی است، این کار خداست. بحمداللَّه مردم تو راهند، متوجه‌اند.

ماها باید قدر فرصت را بدانیم. ما که مسئول هستیم، خدای متعال یک فرصتی به ما داده. این مهلت عمر و مهلت مأموریت یافتن - که ما هر کداممان در این نظام برای یک مدتی مأموریتی پیدا کردیم - سر می‌آید. این فرصتی که به ما داده شده، باید قدر بدانیم و حداکثر استفاده را بکنیم؛ چون وقتی انسان از این عالم پایش را بیرون گذاشت، همه‌ی درهای حرکت و تحرک از سوی خود انسان قفل میشود. بله، ممکن است دیگران برای ما استغفار کنند و به درد ما بخورد، یا کارهائی صدقه‌ی جاریه باشد؛ اما دیگر خود ما هیچ کار نمیتوانیم بکنیم، دستمان بسته است. تا در این دنیا هستیم، دستمان باز است؛ میتوانیم خیلی کارها بکنیم. با یک نگاه، با یک لبخند، با یک کلمه حرف، با یک حرکت دست، با یک حرکت قلم، شما الان میتوانید به قدر آسمانها و زمین برای خودتان حسنه ایجاد کنید - در این دنیا اینجوری است؛ میتواند انسان بکند، دست باز است - از اینجا که رفتیم، دست بسته است؛ دیگر هیچ کار نمیتوانیم بکنیم؛ مگر دیگران یک وقتی به یاد ما بیفتند، یک صدقه‌ای بدهند، استغفاری بکنند، یک چیزکی خواهد رسید؛ که به هیچ وجه جایگزین آن کاری که خود ما میتوانستیم بکنیم، نخواهد شد. لذاست که این فرصت را باید قدر دانست.

اگر بخواهیم این قدردانی را به معنای حقیقی کلمه به کار ببندیم، باید همه‌ی نیروها را به صحنه بیاوریم؛ واقعاً کمربسته‌ی کار، وارد میدان شویم و یک مقداری هم برگردیم به خودمان، نقصهای خودمان را مشاهده کنیم. ما هر کداممان نقصهائی داریم؛ کم هم نیست. معمولاً عیوب ما انسانها خیلی بیشتر از محسّناتمان است؛ خودمان ملتفت نیستیم. اگر اینجور نبود، کسی مثل پیغمبر با آن عظمت -  که نور خالص است و ظلمتی در وجود او نیست - استغفار نمیکرد. پیغمبر هم استغفار میکرد؛ «لأستغفر اللَّه فی کلّ یوم سبعین مرّة». حضرت فرمود: بارها و بارها من در روز استغفار میکنم؛ «انّه لیغان علی قلبی». طبیعت بشر، اینجوری است. ما مجموعه‌ای از ضعفها هستیم؛ اما خدای متعال توان قدرت پیشرفت و حسن بیانتها را هم در ما قرار داده، که میتوانیم همین طور هی بر این ضعفها فائق بیائیم؛ یکی پس از دیگری این صفرها را تبدیل کنیم به عدد، این منفیها را تبدیل کنیم به مثبتات. خدا که به ما ظلم نمیکند. ما میتوانیم همه‌ی اینها را از آن طرف برگردانیم به عدد. هرچه کردیم، پیش رفتیم. آن مقداری که باقی میماند و کمبود کار ماست، این را باید متوجه باشیم. یعنی اگر انسان متوجه ضعفهای خود و کمبودهای کار خود و عیوب خود نبود، عقب خواهد ماند. یکی از فوائد مسابقه این است دیگر. در مسابقه چون یک رقیب بغل دست انسان هست، آدم کمبود خودش را میفهمد؛ والّا وقتی خود انسان به‌تنهائی دارد میدود، یک وقت لازم بداند، مثلاً می‌ایستد و چند تا سرفه و عطسه‌ای هم میکند؛ دیگر نمیداند که همین کار چقدر انسان را عقب می‌اندازد. وقتی یک نفر بغل دست انسان هست که همان دو ثانیه، پنج ثانیه را هم توقف نکرده، آدم میبیند که عجب، چقدر انسان جلو افتاد. در زندگی کاری ما، ثانیه‌ها و دقایق و ساعات، عقب‌افتادگی وجود دارد؛ اینها را باید ببینیم تا به فکر جبران بیفتیم. اگر نتوانیم جبران کنیم، لااقل پیش خدای متعال اقرار کنیم؛ «و ان کان قددنا اجلی و لم یدننی منک عملی فقد جعلت الاقرار بالذّنب الیک وسیلتی».(۱) یکی از راه‌های تقرب به پروردگار، همین است: اقرار به ذنب و اقرار به کوتاهیها و عقب‌ماندگیها و نقصها و تاریکیهائی که در وجود خودمان هست. به این مسئله توجه کنیم. همه‌ی اینها با توفیقات الهی امکان‌پذیر است.

ما در دوران خوبی واقع شدیم. باید خدا را شکر کنیم، برای اینکه در یک چنین دورانی واقع شدیم و خدای متعال یک چنین نعمت بزرگی، یک چنین فرصت بزرگی در اختیار ما قرار داده که بتوانیم برای جامعه‌مان، برای کشورمان، برای اسلام عزیز و برای تاریخ مفید باشیم. یک روزی بود که نمیتوانستیم. آن کسانی که میخواستند، انگیزه داشتند، همت داشتند، قادر نبودند؛ امروز آنهائی که همت دارند و انگیزه دارند، قادرند. این را قدر بدانیم و خدا را شکر کنیم. به روح مطهر امام بزرگوارمان رحمت بفرستیم و همچنین به شهدای عزیز و مجاهدان راه حق که این راه را به روی ما گشودند.
والسّلام علیکم و رحمةاللَّه و برکاته

۱) مفاتیح الجنان، مناجات شعبانیه