گفتاری از محمدرضا خباز

یکی از مباحثی که رهبر معظم انقلاب در دیدار نمایندگان مجلس و در سالگرد تأسیس مجلس شورای اسلامی به آن اشاره کردند، توجه به سلطه‌ی بیگانه و دشمن‌شناسی است؛ همان مبحثی که قرآن مجید نیز به‌طور کلی و در خطاب به انسان‌ها هم می‌فرماید: «أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَیکُمْ یا بَنِی آدَمَ أَن لَّا تَعْبُدُوا الشَّیطَانَ» (یس: 60) آیا من دشمن‌شناسی را به شما یاد ندادم؟ که «إِنَّهُ لَکُمْ عَدُوٌّ مُّبِینٌ» و دشمن اصلی شما شیطان است. این نوعی تذکر و یادآوری است که امام خمینی(ره) هم بارها بر این موضوع اشاره کردند. رهبر معظم انقلاب نیز همین موضوع را مطرح کردند و آن شناخت دشمن، غافل نشدن از دشمن و بیداری در مقابل توطئه‌های آن است. ایشان در این زمینه از مجلس ابراز خوشنودی کردند که مجلس دراین‌باره و در مواقع مختلف، به موقع و درست موضع‌گیری کرده است. مجلس چه با انتشار بیانیه، نامه و یا موضع‌گیری‌های خود توانست هم دشمن را معرفی کند و هم هوشیاری خودش را نسبت به سلطه‌طلبی دشمنان اسلام و ایران اعلام کند.

نکته‌ی بعدی که به نظر من بسیار حائز اهمیت بود، معرفی گذرگاه‌هایی است که ممکن است دشمن بتواند ضربه‌ای به ما وارد کند و ما باید همیشه هوشیار باشیم. ایشان «اقتصاد» را یکی از محورهای سناریو‌ی دشمن برشمردند و گفتند که نام‌گذاری امسال به نام «جهاد اقتصادی» هم به همین علت بوده است. بنابراین باید تمام تلاش و توان خودمان را به کار بگیریم تا دشمن نتواند به اهداف خودش  برسد؛ به ویژه قوه‌ی مقننه که می‌تواند به تعبیر خود ایشان با ایجاد ریل برای حرکت کشور بسیار مؤثر باشد.

دومین محور سناریوی دشمن به گفته رهبر انقلاب، ایجاد اختلاف است. کار دشمن اختلاف‌افکنی است و فرمودند که شما بدانید ضربه‌پذیری ما از اختلاف است. باز این هم نشأت‌گرفته از فرمایشات امام خمینی(ره) است که می‌فرمود: «من از آمریکا و شوروی نمی‌ترسم، من از اختلاف درونی شما نگرانم.» دغدغه‌ی امروز رهبری هم این است که ما نباید از اختلاف‌افکنی دشمن غافل شویم و حواسمان به مسائل حاشیه‌ای جمع باشد، مثل اختلاف نظرها و اختلاف سلیقه‌ها که دشمن درصدد به متن آوردن آن‌ها است، اجازه‌ی ورود ندهیم و نگذاریم دشمن به هدف خودش برسد.

در محور سوم و راه ورود دیگر دشمن را انحراف معرفی کردند و این همان انحرافی است که از اول انقلاب دنبال آن بوده‌اند. آن‌ها از اسلام مدیریتی ناراضی‌اند، آن‌ها از همراهی دین با سیاست نگران‌اند، آن‌ها اسلامی را می‌خواهند که در گوشه‌ی مساجد خلاصه شود و از این‌که اسلام در متن جامعه و در رأس تصمیمات قرار داشته باشد ناراحت هستند. لذا همیشه می‌گفتند که دین از سیاست باید جدا باشد و یا حرف قدیمی آن‌ها که «دین افیون ملت‌هاست» در همان مسیر است.
رهبر انقلاب گفتنذ که اجازه ندهید دشمن بعد از قریب به سی و دو سال، مجدداً با ایجاد انحراف چه در مسائل دینی و اعتقادی و چه در پرداختن به اصول انقلاب به اهداف خود نزدیک شود.

باید حواسمان را جمع کنیم و نگذاریم دشمن دهانش باز شود و بتواند از حرکات ما سوء استفاده کرده و زمینه را برای فعالیت خودش آماده کند. مثلاً می‌گوید که ببینید حکومت دینی پاسخگو نیست و حکومتی که بر مبنای اسلام پایه‌ریزی شده است، پاسخگوی نیازهای جامعه نیست و...

ایشان در آن دیدار فرمودند که با تلاش های خودتان ، با قوانینی محکم و البته کارشناسی شده دولت و دست اندرکاران اجرایی را کمک کنید تا دولت بتواند خدمات ارزنده تری را به جامعه ارائه دهد.
نکته‌ی بسیار مهم دیگری که در فرمایشات رهبر انقلاب که به نظر من خیلی دلچسب بود، اشاره به تقوای فردی و تقوای جمعی بود. این واقعاً نیاز همه‌ی ماست. هر مسئولی که در مسند تصمیم‌گیری است باید به تقوای فردی خودش توجه ویژه‌ای داشته باشد؛ یعنی همیشه و در همه حال خداوند را ناظر بر اعمال خودش بداند. باز به فرمایش حضرت امام برمی‌گردیم که فرمودند: «عالم محضر خداست». خداوند در سوره‌ی مبارکه‌ی علق می فرماید: « أَلَمْ یَعْلَم بِأَنَّ اللَّـهَ یَرَیٰ» (علق: 14) آیا ندانسته که خدا می‌بیند؟

به نظر بنده مقصود رهبر انقلاب از طرح این مسئله این بود که شما مسئولیت دارید، با یک نشست و برخاست شما و با یک رأی شما قانونی تصویب می‌شود که سال‌های سال در این کشور اثرگذار خواهد بود، هم قدر آن را بدانید و هم مواظب باشید که تقوای فردی را از یاد نبرید و تعبیرشان این بود که «هرکه بامش بیش برفش بیشتر» و فرمودند چیزی که از آن مهم‌تر است، تقوای جمعی است. یعنی گروه‌های سیاسی نباید از تقوای جمعی غافل شوند. تقوای جمعی حکم می‌کند که هر فردی بقیه‌ی گروه خودش را هم نظارت کند. یعنی هم مراقب اعمال و رفتار خودش باشد و هم گروه هم‌فکر خودش. چون اگر ما مراقب دوستانمان نباشیم ممکن است آنها اشتباه کنند و به پای ما حساب شود.

این دقیقاً مثل کسی است که در داخل یک کشتی نشسته و نمی‌تواند بگوید که کشتی خودم است و می‌خواهم زیر صندلی خودم را سوراخ کنم، چون با سوراخ کردن آن‌جا، آب به داخل کشتی خواهد آمد و همه را غرق خواهد کرد. لذا می‌فرمودند که در تقوای جمعی باید مواظب یکدیگر باشید و اجازه ندهید دیگر دوستان همفکر شما خطاهایی را بکنند که به پای شما هم نوشته شود.