[ بازگشت ] | [ چـاپ ] مربوط به :بیانات در خطبه‌های نماز جمعه‌ی تهران‌ - 1375/10/28 عنوان فیش : شهدای فدائیان اسلام کلیدواژه(ها) : شهدای فدائیان اسلام نوع(ها) : فیش موضوعی متن فیش : این روزها، همچنین یادآور یکی از روزهای تلخ این ملت در سالهای دهه‏ی سی است که آن، شهادت فداییان اسلام است و من در چند کلمه، فقط یاد این عزیزان را گرامی بدارم. آن وقتی را که خبر شهادت این جوانان مخلص و مؤمن و پاک‏باز به مشهد رسید، فراموش نمی‏کنم. در بین طلّاب جوان حوزه‏ی مشهد، در آن مدرسه‏ای که ما بودیم، هیجان عجیبی پیدا شد. علّت هم این بود که سال قبل یا دو سال قبلش، مرحوم نوّاب صفوی، این جوان مؤمن روحانی، در همین مدرسه- که اتّفاقاً اسم مدرسه، مدرسه‏ی نوّاب است- آمده و سخنرانی کرده بود و نماز جماعت اقامه نموده بود و غوغایی از شور و هیجان به وجود آورده بود که تأثیرات او بر روحیه‏ی طلاب، در هنگام شهادتش محسوس بود. یکی از مدرّسان بزرگ هم در درس اشاره‏ای کرده بود و یادی از این‏ها نموده بود. جامعه‏ی آن وقت، از اهمیت این قیام غافل بود. این‏ها را به عنوان چند نفری که فقط بلدند گلوله‏ای از دهانه‏ی اسلحه‏ای خارج کنند و به سینه‏ی کسی بنشانند، معرفی می‏کردند. حتّی بزرگان آن دستگاه جبّار منحوس که خودشان مظهر اوباش‏گری و چاقوکشی و الواطی بودند و جزو افرادی به‏شمار می‏رفتند که ارزش نداشتند از آن‏ها یاد شود، به عنوان یک انسان تربیت یافته، به این جوانان مؤمنِ صالحِ پاک‏بازِ مخلصِ و بی‏طمع و بی‏اعتنای به دنیا و به زخارف دنیا، چاقوکش می‏گفتند! بعضی از مردم نیز همین‏طور می‏شناختند و باور می‏کردند و بعضیها هم باور نمی‏کردند و بعضی هم غافل بودند. از مسأله‏ی فداییان اسلام، غفلت شد. اگرچه شاید آن زمان، آمادگی هم نبود که بخواهند آنچه را که می‏گفتند- که همان حکومت اسلامی بود- بر سرِپا کنند. برای این کار، یک حرکت عمومی در درازمدّت لازم بود؛ لیکن سخن این‏ها در بین فریادها و عربده‏های مستانه‏ی دشمنانشان گم شد. این‏ها مردمانی بودند که «انّهم فتیة ءامنوا بربّهم». (274) واقعاً جوانانی بودند که به خدا ایمان آوردند و از روی اخلاص، در راه حاکمیت معارف و احکام نورانی اسلام تلاش کردند و در مقابل ظلم و فساد ایستادند. ظلم و فساد خاندان پهلوی و وابستگی آن‏ها به بیگانگان، این حرکت و نهضت را به وجود آورد. اصلًا قضیه‏ی این‏ها چنین بود که در جهت اسلامی شدن جامعه، مبارزه‏ی ضدّ استبدادی و ضدّ سلطنتی خودشان را آغاز کردند و متأسّفانه در وسط کار، همه‏شان از بین رفتند. البته برای خود آن‏ها خوب شد؛ چون به شهادت رسیدند و به مقام عالی شهادت دست یافتند؛ اما برای جامعه خسارتی بود. به‏هرحال از آن تاریخ، چهل سال می‏گذرد. الآن چهل سال است که از این قضیه گذشته است؛ اما بعد از چهل سال، شما ملاحظه می‏کنید که اسم این عزیزان، این‏طور در ملأ عام و علی رءوس الاشهاد آورده می‏شود؛ چون آرزوی آن‏ها عملی شد و این ملت در این راه به حرکت درآمد و فداکاری و ایستادگی نمود و آن چهره‏ی کفر و استکبار را نابود کرد. مربوط به :بیانات در خطبه‌های نماز جمعه‌ی تهران‌ - 1375/10/28 عنوان فیش :مبارزه‌ ضدّ استبدادی و ضدّ سلطنتی؛ بنیان حرکت فدائیان اسلام کلیدواژه(ها) : شهید سید مجتبی نواب صفوی, شهدای فدائیان اسلام, تاریخ بر سر کار آمدن و حکمرانی محمدرضا پهلوی, حرکت فدائیان اسلام نوع(ها) : روایت تاریخی متن فیش : آن وقتی را كه خبر شهادت این جوانان مخلص و مؤمن و پاك‌باز [فداییان اسلام ] به مشهد رسید، فراموش نمی‌كنم. در بین طلّاب جوان حوزه‌ی مشهد، در آن مدرسه‌ای كه ما بودیم، هیجان عجیبی پیدا شد. علّت هم این بود كه سال قبل یا دو سال قبلش، مرحوم نوّاب صفوی، این جوان مؤمن روحانی، در همین مدرسه- كه اتّفاقاً اسم مدرسه، مدرسه‌ی نوّاب است- آمده و سخنرانی كرده بود و نماز جماعت اقامه نموده بود و غوغایی از شور و هیجان به وجود آورده بود كه تأثیرات او بر روحیه‌ی طلاب، در هنگام شهادتش محسوس بود. یكی از مدرّسان بزرگ هم در درس اشاره‌ای كرده بود و یادی از این‌ها نموده بود.جامعه‌ی آن وقت، از اهمیت این قیام غافل بود. این‌ها را به عنوان چند نفری كه فقط بلدند گلوله‌ای از دهانه‌ی اسلحه‌ای خارج كنند و به سینه‌ی كسی بنشانند، معرفی می‌كردند. حتّی بزرگان آن دستگاه جبّار منحوس كه خودشان مظهر اوباش‌گری و چاقوكشی و الواطی بودند و جزو افرادی به‌شمار می‌رفتند كه ارزش نداشتند از آن‌ها یاد شود، به عنوان یك انسان تربیت یافته، به این جوانان مؤمنِ صالحِ پاك‌بازِ مخلصِ و بی‌طمع و بی‌اعتنای به دنیا و به زخارف دنیا، چاقوكش می‌گفتند! بعضی از مردم نیز همین‌طور می‌شناختند و باور می‌كردند و بعضیها هم باور نمی‌كردند و بعضی هم غافل بودند. از مسأله‌ی فداییان اسلام، غفلت شد. اگرچه شاید آن زمان، آمادگی هم نبود كه بخواهند آنچه را كه می‌گفتند- كه همان حكومت اسلامی بود- بر سرِپا كنند. برای این كار، یك حركت عمومی در درازمدّت لازم بود؛ لیكن سخن این‌ها در بین فریادها و عربده‌های مستانه‌ی دشمنانشان گم شد. این‌ها مردمانی بودند كه «انّهم فتیة ءامنوا بربّهم». واقعاً جوانانی بودند كه به خدا ایمان آوردند و از روی اخلاص، در راه حاكمیت معارف و احكام نورانی اسلام تلاش كردند و در مقابل ظلم و فساد ایستادند. ظلم و فساد خاندان پهلوی و وابستگی آن‌ها به بیگانگان، این حركت و نهضت را به وجود آورد. اصلًا قضیه‌ی این‌ها چنین بود كه در جهت اسلامی شدن جامعه، مبارزه‌ی ضدّ استبدادی و ضدّ سلطنتی خودشان را آغاز كردند و متأسّفانه در وسط كار، همه‌شان از بین رفتند. البته برای خود آن‌ها خوب شد؛ چون به شهادت رسیدند و به مقام عالی شهادت دست یافتند؛ اما برای جامعه خسارتی بود.