[ بازگشت ] | [ چـاپ ] مربوط به :بیانات در خطبه‌های نماز جمعه‌ی تهران‌ - 1375/10/28 عنوان فیش : شهدای فدائیان اسلام کلیدواژه(ها) : شهدای فدائیان اسلام نوع(ها) : فیش موضوعی متن فیش : این روزها، همچنین یادآور یکی از روزهای تلخ این ملت در سالهای دهه‏ی سی است که آن، شهادت فداییان اسلام است و من در چند کلمه، فقط یاد این عزیزان را گرامی بدارم. آن وقتی را که خبر شهادت این جوانان مخلص و مؤمن و پاک‏باز به مشهد رسید، فراموش نمی‏کنم. در بین طلّاب جوان حوزه‏ی مشهد، در آن مدرسه‏ای که ما بودیم، هیجان عجیبی پیدا شد. علّت هم این بود که سال قبل یا دو سال قبلش، مرحوم نوّاب صفوی، این جوان مؤمن روحانی، در همین مدرسه- که اتّفاقاً اسم مدرسه، مدرسه‏ی نوّاب است- آمده و سخنرانی کرده بود و نماز جماعت اقامه نموده بود و غوغایی از شور و هیجان به وجود آورده بود که تأثیرات او بر روحیه‏ی طلاب، در هنگام شهادتش محسوس بود. یکی از مدرّسان بزرگ هم در درس اشاره‏ای کرده بود و یادی از این‏ها نموده بود. جامعه‏ی آن وقت، از اهمیت این قیام غافل بود. این‏ها را به عنوان چند نفری که فقط بلدند گلوله‏ای از دهانه‏ی اسلحه‏ای خارج کنند و به سینه‏ی کسی بنشانند، معرفی می‏کردند. حتّی بزرگان آن دستگاه جبّار منحوس که خودشان مظهر اوباش‏گری و چاقوکشی و الواطی بودند و جزو افرادی به‏شمار می‏رفتند که ارزش نداشتند از آن‏ها یاد شود، به عنوان یک انسان تربیت یافته، به این جوانان مؤمنِ صالحِ پاک‏بازِ مخلصِ و بی‏طمع و بی‏اعتنای به دنیا و به زخارف دنیا، چاقوکش می‏گفتند! بعضی از مردم نیز همین‏طور می‏شناختند و باور می‏کردند و بعضیها هم باور نمی‏کردند و بعضی هم غافل بودند. از مسأله‏ی فداییان اسلام، غفلت شد. اگرچه شاید آن زمان، آمادگی هم نبود که بخواهند آنچه را که می‏گفتند- که همان حکومت اسلامی بود- بر سرِپا کنند. برای این کار، یک حرکت عمومی در درازمدّت لازم بود؛ لیکن سخن این‏ها در بین فریادها و عربده‏های مستانه‏ی دشمنانشان گم شد. این‏ها مردمانی بودند که «انّهم فتیة ءامنوا بربّهم». (274) واقعاً جوانانی بودند که به خدا ایمان آوردند و از روی اخلاص، در راه حاکمیت معارف و احکام نورانی اسلام تلاش کردند و در مقابل ظلم و فساد ایستادند. ظلم و فساد خاندان پهلوی و وابستگی آن‏ها به بیگانگان، این حرکت و نهضت را به وجود آورد. اصلًا قضیه‏ی این‏ها چنین بود که در جهت اسلامی شدن جامعه، مبارزه‏ی ضدّ استبدادی و ضدّ سلطنتی خودشان را آغاز کردند و متأسّفانه در وسط کار، همه‏شان از بین رفتند. البته برای خود آن‏ها خوب شد؛ چون به شهادت رسیدند و به مقام عالی شهادت دست یافتند؛ اما برای جامعه خسارتی بود. به‏هرحال از آن تاریخ، چهل سال می‏گذرد. الآن چهل سال است که از این قضیه گذشته است؛ اما بعد از چهل سال، شما ملاحظه می‏کنید که اسم این عزیزان، این‏طور در ملأ عام و علی رءوس الاشهاد آورده می‏شود؛ چون آرزوی آن‏ها عملی شد و این ملت در این راه به حرکت درآمد و فداکاری و ایستادگی نمود و آن چهره‏ی کفر و استکبار را نابود کرد.