newspart/index2
زن مسلمان ایرانی
طراحی این صفحه تغییر کرده است، برای ارجاع به صفحه‌ی قبلی اینجا کلیک کنید.
زن مسلمان ایرانی

در جمهوری اسلامی روز پرستار را با ولادت حضرت زینب کبری (سلام‏الله‏علیها) برابر قرار داده‏اند؛ این هم معنای بزرگی دارد. زینب کبری یک نمونه‏ی برجسته‏ی تاریخ است که عظمت حضور یک زن را در یکی از مهم‏ترین مسائل تاریخ نشان می‏دهد. اینکه گفته می‏شود در عاشورا، در حادثه‏ی کربلا، خون بر شمشیر پیروز شد- که واقعاً پیروز شد- عامل این پیروزی، حضرت زینب بود؛ و الّا خون در کربلا تمام شد. حادثه‏ی نظامی با شکست ظاهری نیروهای حق در عرصه‏ی عاشورا به پایان رسید؛ اما آن چیزی که موجب شد این شکست نظامیِ ظاهری، تبدیل به یک پیروزی قطعیِ دائمی شود، عبارت بود از منش زینب کبری؛ نقشی که حضرت زینب بر عهده گرفت؛ این خیلی چیز مهمی است. این حادثه نشان داد که زن در حاشیه‏ی تاریخ نیست؛ زن در متن حوادث مهم تاریخی قرار دارد. قرآن هم در موارد متعددی به این نکته ناطق است؛ لیکن این مربوط به تاریخ نزدیک است، مربوط به امم گذشته نیست؛ یک حادثه‏ی زنده و ملموس است که انسان زینب کبری را مشاهده می‏کند که با یک عظمت خیره‏کننده و درخشنده‏ای در عرصه ظاهر می‏شود؛ کاری می‏کند که دشمنی که به حسب ظاهر در کارزار نظامی پیروز شده است و مخالفین خود را قلع‏وقمع کرده است و بر تخت پیروزی تکیه زده است، در مقر قدرت خود، در کاخ ریاست خود، تحقیر و ذلیل شود؛ داغ ننگ ابدی را به پیشانی او می‏زند و پیروزی او را تبدیل می‏کند به یک شکست؛ این کارِ زینب کبری است. زینب (سلام‏الله‏علیها) نشان داد که می‏توان حجب و عفاف زنانه را تبدیل کرد به عزت مجاهدانه، به یک جهاد بزرگ.
آنچه که از بیانات زینب کبری باقی مانده است و امروز در دسترس ماست، عظمت حرکت زینب کبری را نشان می‏دهد. خطبه‏ی فراموش‏نشدنی زینب کبری در بازار کوفه یک حرف زدن معمولی نیست، اظهار نظر معمولی یک شخصیت بزرگ نیست؛ یک تحلیل عظیم از وضع جامعه‏ی اسلامی در آن دوره است که با زیباترین کلمات و با عمیق‏ترین و غنی‏ترین مفاهیم در آن شرائط بیان شده است. قوّت شخصیت را ببینید؛ چقدر این شخصیت قوی است. دو روز قبل در یک بیابان، برادر او را، امام او را، رهبر او را با این همه عزیزان و جوانان و فرزندان و این‏ها از بین برده‏اند، این جمع چندده‏نفره‏ی زنان و کودکان را اسیر کرده‏اند، آورده‏اند در مقابل چشم مردم، روی شتر اسارت، مردم آمده‏اند دارند تماشا می‏کنند، بعضی هلهله می‏کنند، بعضی هم گریه می‏کنند؛ در یک چنین شرائط بحرانی، ناگهان این خورشید عظمت طلوع می‏کند؛ همان لحنی را به کار می‏برد که پدرش امیر المؤمنین بر روی منبر خلافت در مقابل امت خود به کار می‏برد؛ همان جور حرف می‏زند؛ با همان جور کلمات، با همان فصاحت و بلاغت، با همان بلندی مضمون و معنا: «یا اهل الکوفة، یا اهل الغدر و الختل»؛ ای خدعه‏گرها، ای کسانی که تظاهر کردید! شاید خودتان باور هم کردید که دنباله‏رو اسلام و اهل بیت هستید؛ اما در امتحان این‏جور کم آوردید، در فتنه این‏جور کوری نشان دادید. «هل فیکم الّا الصّلف و العجب و الشّنف و الکذب و ملق الاماء و غمز الاعداء»؛ شما رفتارتان، زبانتان با دلتان یکسان نبود. به خودتان مغرور شدید، خیال کردید ایمان دارید، خیال کردید همچنان انقلابی هستید، خیال کردید همچنان پیرو امیر المؤمنین هستید؛ در حالی که واقع قضیه این نبود. نتوانستید از عهده‏ی مقابله‏ی با فتنه بربیائید، نتوانستید خودتان را نجات دهید. «مثلکم کمثل الّتی نقضت غزلها من بعد قوّة انکاثا»؛ مثل آن کسی شُدید که پشم را می‏ریسد، تبدیل به نخ می‏کند، بعد نخها را دوباره باز می‏کند، تبدیل می‏کند به همان پشم یا پنبه‏ی نریسیده. با بی‏بصیرتی، با نشناختن فضا، با تشخیص ندادن حق‏وباطل‏کرده‏های خودتان را، گذشته‏ی‏ خودتان را باطل کردید. ظاهر، ظاهر ایمان، دهان پر از ادعای انقلابی‏گری؛ اما باطن، باطن پوک، باطن بی‏مقاومت در مقابل بادهای مخالف. این، آسیب‏شناسی است.

با این بیان قوی، با این کلمات رسا، آن هم در آن شرائط دشوار، این‏گونه صحبت می‏کرد. این‏جور نبود که یک عده مستمع جلوی حضرت زینب نشسته باشند، گوش فراداده باشند، او هم مثل یک خطیبی برای این‏ها خطبه بخواند؛ نه، یک عده دشمن، نیزه‏داران دشمن دور و برشان را گرفته‏اند؛ یک عده هم مردم مختلف الحال حضور داشتند؛ همانهائی که مسلم را به دست ابن زیاد دادند، همانهائی که به امام حسین نامه نوشتند و تخلف کردند، همانهائی که آن روزی که باید با ابن زیاد در می‏افتادند، توی خانه‏هایشان مخفی شدند- این‏ها بودند توی بازار کوفه- یک عده هم کسانی بودند که ضعف نفس نشان دادند، حالا هم نگاه می‏کنند، دختر امیر المؤمنین را می‏بینند، گریه می‏کنند. حضرت زینب کبری با این عده‏ی ناهمگون و غیر قابل اعتماد مواجه است، اما این‏جور محکم حرف می‏زند. او زن تاریخ است؛ این زن، دیگر ضعیفه نیست. نمی‏شود زن را ضعیفه دانست. این جوهر زنانه‏ی مؤمن، این‏جور خودش را در شرائط دشوار نشان می‏دهد. این زن است که الگوست؛ الگو برای همه‏ی مردان بزرگ عالم و زنان بزرگ عالم. انقلاب نبوی و انقلاب علوی را آسیب‏شناسی می‏کند؛ می‏گوید شماها نتوانستید در فتنه، حق را تشخیص بدهید؛ نتوانستید به وظیفه‏تان عمل کنید؛ نتیجه این شد که جگرگوشه‏ی پیغمبر سرش بر روی نیزه رفت. عظمت زینب را اینجا می‏شود فهمید. روز پرستار، سالروز ولادت حضرت زینب است؛ این هشدار به زنان ماست: نقش خودتان را پیدا کنید. عظمت زن بودن را در آمیختن حجب و حیا و عفاف زنانه با عزت مسلمانانه و مؤمنانه، درک کنید. زن مسلمان ما این‏جور است.

دنیای فاسد غرب خواستند بروز زن را، شخصیت زن را در روشهای غلط و انحرافی که همراه با تحقیر جنس زن است، به زور به ذهن دنیا فروکنند: زن برای اینکه شخصیت خودش را نشان بدهد، بایستی برای مردان چشم‏نواز باشد. این شد شخصیت برای یک زن؟! بایستی حجاب و عفاف را کنار بگذارد، جلوه‏گری کند تا مردها خوششان بیاید. این تعظیم زن است یا تحقیر زن؟ این غرب مستِ دیوانه‏ی از همه جا بی‏خبر، تحت تأثیر دستهای صهیونیستی، این را به عنوان تجلیل از زن عَلم کرد؛ یک عده هم باور کردند. عظمت زن به این نیست که بتواند چشم مردها را، هوس هوسرانان را به خودش جلب کند؛ این افتخاری برای یک زن نیست؛ این تجلیل زن نیست؛ این تحقیر زن است. عظمت زن آن است که بتواند حجب و حیا و عفاف زنانه را که خدا در جبلّت زن ودیعه نهاده است، حفظ کند؛ این را بیامیزد با عزت مؤمنانه؛ این را بیامیزد با احساس تکلیف و وظیفه؛ آن لطافت را در جای خود به کار ببرد، آن تیزی و بُرندگی ایمان را هم در جای خود به کار ببرد. این ترکیب ظریف فقط مال زنهاست؛ این آمیزه‏ی ظریف لطافت و بُرندگی، مخصوص زنهاست؛ این امتیازی است که خدای متعال به زن داده است؛ لذا در قرآن به عنوان نمونه‏ی ایمان- نه نمونه‏ی ایمان زنان، نمونه‏ی ایمان همه‏ی بشر؛ زن و مرد- دو زن را مثال می‏زند: «و ضرب اللَّه مثلا للّذین آمنوا امرأت فرعون» و «مریم ابنت عمران»؛ یکی زن فرعون است، دومی هم حضرت مریم است. این‏ها اشاره‏ها و نشانه‏هائی است که منطق اسلام را نشان می‏دهد.

انقلاب ما انقلاب زینبی است. از اول انقلاب، زنان یکی از برجسته‏ترین نقشها را در این انقلاب ایفاء کردند. هم در خود حادثه‏ی بزرگ انقلاب، هم در حادثه‏ی بسیار بزرگ هشت سال دفاع مقدس، نقش مادران، نقش همسران، از نقش مجاهدان اگر سنگین‏تر و دردناک‏تر و تحمل‏طلب‏تر نبود، یقیناً کمتر نبود. مادری که جوان خودش را، عزیز خودش را، دسته‏ی گل خودش را هجده سال، بیست سال- کمتر، بیشتر- پرورش داده، با آن محبت مادرانه او را به ثمر رسانده، حالا او را به طرف میدان جنگ می‏فرستد، که معلوم نیست حتّی جسد او هم برخواهد گشت یا نه. این کجا، رفتن خود این جوان کجا؟ که خوب، این جوان، با شور و هیجان جوانی، همراه با ایمان و روحیه‏ی انقلابی‏گری، حرکت می‏کند و می‏رود. کار این مادر، از کار آن جوان اگر بزرگتر نباشد، کوچک‏تر نیست. بعد هم که جسد او را برمی‏گردانند، افتخار می‏کند که بچه‏ی من شهید شده. این‏ها چیز کمی است؟ این، حرکت زنانه، حرکت زینب‏گون در انقلاب ما بود.

عزیزان من، خواهران، برادران! انقلاب ما این‏جوری پیش رفت. قدرت و عظمت این انقلاب به این چیزهاست؛ به دل دادن به معنویت، مجذوب شدن در مقابل لطف الهی. وقتی‏که دشمن می‏خواهد زینب کبری را به آنچه که برایش پیش آمده، شماتت کند، می‏فرماید: «ما رأیت الّا جمیلا»؛ جز زیبائی، چیزی ندیدم. برادرانش، فرزندانش، عزیزانش، نزدیک‏ترین یارانش، این‏ها در مقابل چشمش قطعه قطعه شدند، به خاک و خون تپیدند، خونشان ریخته است، سرهایشان بالای نیزه رفته است؛ می‏گوید جمیل، زیبا! این چه جور زیبائی‏ای است؟ این زیبائی را همراه کنید با آنچه که نقل شده است که زینب کبری حتّی در شب یازدهم نماز شبش ترک نشد. در طول دوران اسارت، انقطاع الی اللَّه‏اش، دل‏بستگی‏اش به خدای متعال، رابطه‏اش با خدای متعال سست نشد، کم نشد، بلکه بیشتر شد. این زن، الگوست.

همان رشحات و خرده‏ریزه‏هائی که از این حقیقت در جامعه‏ی ما، در انقلاب ما وجود دارد، این انقلاب را عظمت بخشیده است؛ همین‏هاست که به کوری چشم دشمن، ملت ایران را با این همه دشمنی، امروز مثل یک چهره‏ی الهام‏بخش در مقابل ملتها قرار داده است. ملت ایران امروز به عنوان یک ملت الهام‏بخش در بین ملتهای مسلمان است. البته دشمن‏ها این را نمی‏پسندند، سعی هم می‏کنند کتمانش کنند؛ اما واقع قضیه این است.1389/02/01

لینک ثابت
پايگاه اطلاع‌رسانی دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله‌العظمی سيدعلی خامنه‌ای (مد‌ظله‌العالی) - مؤسسه پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی