ما امروز یک نظامی هستیم که در دنیای پیچیدهی پُرمسئلهی سیاست و اقتصاد، نوآوری کردیم؛ نمیگذارند این حقیقت بهدرستی آشکار بشود. ملت ایران و جمهوری اسلامی، یک نوآوری پُرهیاهو و پُراثری داشته است. من بارها گفتهام، دنیای سیاست- بعد از چالشها و زیر و رو شدنهای فراوان- تبدیل شد به دنیای سلطه؛ یعنی تقسیم دنیا به سلطهگر و سلطهپذیر. چند کشور سلطهگر و بقیهی کشورها سلطهپذیرند؛ در کشورهای سلطهگر هم آحاد مردم سلطهپذیر و فقط یک عدهی معدودی سلطهگرند. یعنی هرم دنیا ناگهان از سطح وسیع قاعده، با یک حرکت تندوتیز به رأس کوچکی میرسد که دارد بر همهی دنیا حکومت میکند؛ این دنیای سلطه است. بعد از فروریختنِ شوروی، دنیای سلطه بازهم دامنهاش تنگتر شده؛ یعنی این رأس، به شکلی در انحصار یک دولت و یک قدرت درآمده و او امریکاست. امریکا هم قانع نیست؛ روسیه هم که در مقابل امریکا کوتاه آمد، باز امریکا قانع نیست و دارد همینطور پیشروی میکند؛ الآن استقرار سامانههای موشکی در قلمرو ناتو- در اروپا- را ببینید، این یکی از آن کارهاست؛ یا حضور امریکا در قفقاز را ببینید؛ قفقاز یک روزی حیات خلوت روسها بوده! امریکا همینطور دارد روسیه را هم محاصره میکند.
حالا در این دنیای سلطه- که حتّی دولتهای اروپایی هم که خودشان جزو خانوادهی قدرتند، جرأت نمیکنند در مقابل قدرت امریکا حرفِ زیاد بزنند و فقط گاهی نق میزنند؛ چه برسد به دولتهای متوسط و پایین- ملتی بوجود آمده که تمام مسلّمات آن رأس قدرت را زیر سؤال برده؛ همهی مسلّمات سیاسیِ رأس قدرت، رفته زیر سؤال. زیر سؤال رفتن، فینفسه چیزی نیست؛ اما اشکالش برای امریکا این است که این مجادلهی سیاسی، یک مجموعهی عظیمی تماشاگر دارد. تماشاگرها کیستند؟ ملتها؛ که دارند نگاه میکنند و میبینند. تأثیری که این در روحیهی ملتها میگذارد، برای قدرت استکباری امریکا از هر زهری تلختر است. امروز در همان کشورهایی که امریکا بر دولتهای آنها مسلط است- در آسیا و آفریقا و خاورمیانه و امریکای لاتین- در بین ملتهای آنها، امریکا منفورترینِ دولتهای دنیاست. این بهخودیخود پیش نیامده؛ این تصادفی پیش نیامده.1386/02/31
لینک ثابت
