مجلس خبرگان در حقیقت یک پشتوانهی عظیمی برای نظام است؛ مثل صندوق ذخیرهی ارزیِ معنویِ نظام. یک پشتوانه و یک ذخیرهی معنوی است که باید حاضر باشد، آماده باشد، پابهکار باشد و بهروز باشد برای هنگام لازم و مورد نیاز؛ همچنان که کشورها نیروهای مسلحشان را آماده نگه میدارند، سالهای متمادی در پادگانهایشان هستند و عملاً کاری انجام نمیدهند؛ لیکن برای لحظهی مورد نیاز بهروز و آماده نگه میدارند. مسئلهی مجلس خبرگان، یک چنین چیزی است. اگر این مجلس نباشد، در آن ساعت فقدان و خلأ رهبری، هیچ دست و انگشتی گرهگشای مشکلی که پیش خواهد آمد، نخواهد بود. این، آن مجلسی است که کار آن در لحظهی بحران و در لحظهی لزوم گرهگشایی اساسی است. این مجلس باید همیشه باشد، همیشه آمادهی به کار باشد، متوجه اوضاع باشد، مسائل جاری، مهم و اساسی کشور را دائماً مورد سنجش قرار دهد و برای آن لحظهای که نیاز هست، آن کار اصلی خودش را - که انتخاب رهبری است - انجام دهد. این، اهمیت مجلس خبرگان را نشان میدهد. در لحظهی بحران، نقشآفرینی منحصر به این مجلس است.
و انسان میبیند که این سازوکاری هم که قانون اساسی برای تشکیل مجلس خبرگان فراهم کرده است، عاقلانهترین و متینترین سازوکار است. والّا اگر قرار بود در لحظهی نیاز، آن وقتی که باید از سوی مردم رهبر انتخاب شود یا از سوی گروه خاصی انجام بگیرد - که سابقه نداشت - برای آن گروه قطعاً مشکلات و معضلاتی پیش میآمد که قابل حل نبود.1385/06/09
لینک ثابت