نظام جمهوری اسلامی به وجود آمد؛ قدرتهای مسلط دنیا در آن روز میفهمیدند که نظام جمهوری اسلامی برای مقاصد قدرتطلبانهی آنها یک تهدید است؛ این را درک میکردند، لذا از اول با او مخالفت کردند؛ اما این تهدید بهخاطر خودِ کشور ایران نبود، بلکه بهخاطر این بود که جمهوری اسلامی حرف نو و حرف تازهای است؛ در دنیای اسلام و در عرصهی سیاست بینالملل، حرف و ایدههای نُوِ جمهوری اسلامی، جزو ایدههای جذاب است و خیلی از مبانی آنها را متزلزل میکند. آنها این مسائل را میدانستند؛ لیکن به خودشان تسلا میدادند که جمهوری اسلامی قادر بر ماندن نیست؛ چون در دنیایی که علم و فناوری حرف اول را میزند و ثروت هم از راه علم و فناوری بهدست میآید، وقتی کشوری از لحاظ علمی و فناوری توانایی نداشت و محاصره هم شد؛ نگذاشتند به آن برسد، به خودیِ خود خواهد خشکید؛ مثل درختی و نهالی که به آن آب و هوا ندهی؛ بتدریج میخشکد و احتیاجی نیست که آن را قطع کنید؛ خودش از بین میرود. آنها درباره جمهوری اسلامی اینطور خیال میکردند؛ لذا در اوایل انقلاب میگفتند تا دو ماه دیگر، گاهی میگفتند تا یک سال دیگر و گاهی میگفتند تا پنج سال دیگر، جمهوری اسلامی رفتنی و نابودشدنی است! مرتب به خودشان وعده میدادند. آنها هم محاصرهی اقتصادی کردند، هم محاصرهی علمی کردند، هم محاصرهی فناوری و تکنولوژیک کردند، هم جنگ را تحمیل کردند، هم از طرف مقابل ما در جنگ، هرچه توانستند حمایت کردند و کمکش کردند که بلکه بتوانند این مشکلات را آوار کنند روی سر جمهوری اسلامی و آن را از بین ببرند؛ اما حالا میبینند که بعد از بیست و پنج سال، جمهوری اسلامی از زیر آوارها قد کشیده و بیرون آمده؛ روی پای خودش ایستاده و به خود متکی و امیدوار است و به آینده خوشبین و در زمینهی علمی و فناوری هم پیشرفت کرده است؛ اینها واقعیاتی است؛ این واقعیات را آنها میفهمند و میدانند که در بعضی از زمینههای بسیار مهم و حساس، رتبههای اول را در دنیا بهدست آورده است.1383/08/15
لینک ثابت
