بعد از سقوط حكومت عثمانی، انگلیسیها یك خانواده غیر عراقی را به‌عنوان خانواده سلطنتی در عراق در رأس كار گذاشتند. در طول چند سال سه پادشاه از آنها پشت سر هم در رأس كار بود كه اوّلی مُرد، دومی در حادثه مشكوكی كشته شد و سومی هم به دست مردم قطعه قطعه گردید. اینها را انگلیسیها سرِكار گذاشته بودند. بعد، حكومتهای كودتایی یكی پس از دیگری روی كار آمدند. تقریباً ده سال - از سال سی‌وهفت تا چهل‌وهفت - هم حكومتهای كودتایی آمدند و رفتند. در سال چهل‌وهفت حكومت بعثیها سرِ كار آمد كه نفر اوّل این حكومت «احمدحسن البكر» و نفر دومش هم همین «صدّام» بود. پس ده سال هم آنها بودند. سه حكومت كودتایی و نظامی آمد كه عامل اوّلین حكومت كودتایی كشته شد، دومی در یك حادثه مشكوك به قتل رسید و سومی هم از كار بركنار گردید.
از سال چهل‌وهفت به این‌طرف هم كه حدود سی و چند سال، بعثیها بر سرِ كار بودند كه سخت‌ترین دوران عراق را باید همین دوران، بخصوص دوران حكومت مستقلِ صدّام دانست. حالا هم كه حكومت صدّام واژگون شده است، خود صدّام هم كه معلوم نیست در كجاست و وضعیت هم خیلی مشكوك است. آنچه كه الان در عراق اتّفاق افتاده است، در حقیقت یك قضیه نیست بلكه چهار قضیه است. آمریكاییها و انگلیسیها و تبلیغاتچیهایشان می‌خواهند سرهم‌بندی كنند، این را به‌صورت یك قضیه بسیط درآورند و در افكار عمومی یك «آری» یا «نه» برای آن درست كنند، لكن بیخود تلاش می‌كنند.
....
انگلیسیها هم اشتباه بزرگی كردند. انگلیسیها دنبال آمریكا راه افتادند كه نصیبی از غنایم هم گیر آنها بیاید و اشتباه كردند. انگلیسیها در این منطقه، در ایران، در عراق و در هند و غیره چهره خیلی منفور و زشتی داشتند، از بس كه در این‌جاها بدی و ظلم كردند. حدود سی چهل سال بود كه یك چهره شرورتر از آنها در دنیا پیدا شده بود و كم‌كم چهره زشت انگلیسیها از یادها می‌رفت. این آقای بلر چهره زشت انگلیسیها را مجدّداً در خاطره‌ها بازسازی و زنده كرد. اشتباه بزرگی بود. پس در این قضیه سوم هم كه تجاوز نظامی بود، ما همصدا با مردم دنیا این عمل را محكوم كردیم، باز هم محكوم می‌كنیم و آن را در روابط بین‌المللی یك بدعت و تجاوز به كشور اسلامی و تجاوز به اسلام و مسلمین و به حریم امّت اسلامی می‌دانیم.
قضیه چهارم، سلطه بعدی آمریكا بر عراق است. می‌خواهند علاوه بر این‌كه تجاوز كردند و این فجایع و جنایات از آنها سرزده است، اداره عراق را آن هم به وسیله یك حاكم بیگانه - آمریكایی و نظامی كه یا صهیونیست است و یا كاملاً مرتبط به محافل صهیونیستی است - برعهده گیرند و او را در رأس یك كشور اسلامی و عربی غیور بگذارند. آنها به خیال خود بین خودشان یك تقسیم‌بندی كرده‌اند كه البته نشانه‌های اختلاف بین آمریكا و انگلیس پیداست. بصره كه بوی نفتش كمی غلیظتر و به مناطق نفتی نزدیكتر است و انگلیسیها هم كه خیلی از بوی نفت خوششان می‌آید، به انگلیسیها، و بغداد هم كه مركز قدرت است و آمریكاییها نیز از قدرت‌نمایی خوششان می‌آید، به آمریكاییها رسیده‌است.1382/01/22
لینک ثابت
