ملت ایران مزه‌ى استقلال و طعم آزادى و عزّت را چشیده است؛ ملت ایران مزه‌ى مسلّط نبودن اجانب را چشیده است؛ لذا دیگر زیر بار نخواهد رفت. پس، اوّلین غلطى که در محاسبه‌شان داشتند، این بود که ملت ایران را بد ارزیابى و محاسبه کردند.اشتباه دوم آن‌ها اشتباه در محاسبه‌ى دانشجویان ما بود. گفت: خود گویم و خود خندم! خودشان گفتند، خودشان هم کیف کردند که دانشجویان با نظام مخالفند و اسلام را قبول ندارند! کدام دانشجویان؟ بله؛ ممکن است چهار نفر از نوکران و مزدوران شما در گوشه‌اى باشند و پسران یا دختران آن‌ها هم دانشجو باشند البته معلوم هم نیست این‌طور باشد؛ اما حالا به فرض چهار نفر هم پیدا شدند ولى توده‌ى دانشجویان، مؤمن و هوشیار و رشید و آگاهند. دیدید بااینکه احساساتشان جریحه‌دار شده بود قضیه‌ى کوى دانشگاه، حقیقتاً دانشجویان را عصبانى و ناراحت کرده بود تا دیدند دشمن مى‌خواهد استفاده کند، اعلان‌کردند و گفتند ما نیستیم. دانشجویان ما فرزندان ما هستند؛ فرزندان شما که نیستند؛ بچه‌ى همین خانواده‌اند. بچه‌ى این خانواده، حتّى اگر بچه‌ى تُخس هم باشد، وقتى‌که ببیند دشمن به خانه حمله کرد، مى‌رود سینه سپر مى‌کند. حتّى آن تُخس‌ها گاهى بهتر هم سینه سپر مى‌کنند! بچه‌ى خانواده، خودش را در دفاعِ مقدّس نشان داد. شما ببینید از همین دانشگاه تهران و از دانشگاههاى دیگر تهران و سایر نقاط کشور، چقدر دانشجو به جبهه رفت؛ چقدر دانشجو شهید شد. طبقه‌ى اوّلى که سپاه پاسداران را تشکیل دادند، اغلب همین دانشجویان بودند. طبقه‌ى اوّلى که جهاد سازندگى را تشکیل دادند، همین دانشجویان بودند. الآن کارهاى مهمّ علمى نظام را همین دانشجویان به صورت عملى و تجربى در آزمایشگاه‌هاى دانشگاهها انجام مى‌دهند. چه فکر کردید در باره‌ى دانشجویان ما؟!
اشتباه سوم در مورد وحدت مسئولان بود. خیال مى‌کردند همان شایعاتى را که پخش کرده‌اند، محقّق خواهد شد؛ مثل آن دیوانه‌اى که خواست بچه‌ها را از خودش دور کند، به‌دروغ گفت فلان‌جا مهمانى مى‌دهند! بعد که بچه‌ها شروع به رفتن کردند، خودش هم راه افتاد؛ گفت حالا شاید هم مهمانى بود! این‌ها خودشان شایعه را القاء مى‌کنند، خودشان هم باور مى‌کنند که بین مسئولان اختلاف هست. نه آقا! بین مسئولان اختلافى نیست. همان روز سه‌شنبه عصرى که لازم دیده شد مسئولین طراز اوّل کشور بیایند با بنده جلسه‌اى بگذارند، در آنجا رؤساى محترم سه قوّه، رئیس محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام، وزراى محترم اطّلاعات، کشور و دیگران، وقتى صحبت مى‌کردند، من دقّت کردم، دیدم همه‌شان یک حرف مى‌زنند؛ همه‌شان یک چیز مى‌خواهند؛ همه‌شان دنبال یک مطلب و یک هدفند. مسئولان کشور این گونه‌اند. کجا رفتید؛ چه اشتباهى مى‌کنید! خودشان مى‌نشینند، مى‌بافند، مى‌دوزند و برطبق آن قضاوت براى هرکسى حکمى صادر مى‌کنند.
من الآن عرض مى‌کنم و مى‌دانم که ملت ایران مى‌داند و با تکرار من خوشحال هم مى‌شود، و مى‌دانم که دشمن هم مى‌داند و با تکرار من ناراحت مى‌شود؛ اما همه بدانند که مواضع رؤساى کشور بخصوص رئیس‌جمهور محترم در این قضایا، مواضعى بود که صددرصد مورد تأیید و حمایت من بود. بنده به طور قاطع از مسئولان کشور دفاع و حمایت مى‌کنم؛ از رؤساى سه قوّه دفاع و حمایت مى‌کنم. من به طور قاطع از شخص رئیس‌جمهور حمایت مى‌کنم. اگر اشکال و ایرادى هم به عملکرد بعضى از اجزاى دولت داشته باشم، به رئیس‌جمهور مى‌گویم و مى‌دانم و اطمینان دارم که ایشان دنبال مى‌کنند. قضایاى ما این‌گونه است. دشمن، چیز دیگر و طور دیگرى فهمیده بود.
اشتباه چهارمشان محاسبه‌ى جناحهاى داخلىِ سیاسى بود. این‌ها بد فهمیده بودند. دیده بودند که جناحها و خطّ و خطوط سیاسى گاهى به هم مى‌پرند؛ اما طور دیگرى فرض کرده بودند. خیال کرده بودند که در این قضایا، این دو جناح یا دو، سه جناح، در مقابل هم مى‌ایستند و تا گاو و ماهى باهم خواهند جنگید! اینجا را هم اشتباه کردند. دیدند که در راه‌پیمایى روز چهارشنبه، همه‌ى جناحها اعلام کردند که با راه‌پیمایى عظیم مردم همراهند و در آن شرکت خواهند کرد؛ این را باور نمى‌کردند. اینجا دیگر چپ و راستى وجود نداشت. من از اسم چپ و راست هم خوشم نمى‌آید؛ اما حالا خودشان گاهى مى‌گویند چپ و راست! همانهایى که هستند، همه‌شان اعلام کردند که در راه‌پیمایى عظیم مردم شرکت مى‌کنند، و شرکت کردند. این هم اشتباه دیگر آن‌ها بود.
اشتباه پنجم آن‌ها این بود که نسبت به نیروهایى هم که برایشان کار مى‌کردند، اشتباه کردند! این‌ها آنجا نشسته بودند و خیال مى‌کردند عوامل مزدورشان توانسته‌اند یک شبکه‌ى منسجمِ قوى از اراذل و اوباش درست کنند، که وقتى این اراذل و اوباش به خیابان آمدند، دیگر هیچ‌کس جلودارشان نیست! اینجا هم اشتباه کردند؛ نفهمیدند پولهایى که به مزدوران خودشان داده‌اند، طبق معمول، اغلب این پولها صرف عطیناى خود این‌ها شده است! روى نیروهاى وابسته‌ى خودشان زیادى حساب کرده بودند. نفهمیدند که با یک حضور بسیج و با یک حضور مردمى، همه‌ى این‌ها دوباره مثل حشراتى به لانه‌هاى خودشان خواهند خزید. حالا را با 28 مرداد سال 32 اشتباه گرفته بودند؛ چون آن روز هم همین اوباش و اراذل و چاقوکش‌ها و امثال این‌ها به خیابانها آمدند و همه چیز را از خود کردند. بعد که آن‌ها کار را تمام کردند، آن وقت ارتش شاه هم آمد و وارد شد! خیال کردند که حالا هم این‌گونه است؛ فکر بسیج و فکر مردم و فکر این نیروهاى انقلابى را دیگر نکرده بودند.
اشتباه ششم آن‌ها در باره‌ى دستگاه‌هاى عمل‌کننده بود. خیال نمى‌کردند نیروى انتظامى، یا وزارت اطّلاعات، یا مسئولان گوناگونى که بخشهاى مختلف را به عهده دارند، بتوانند این‌طور مقتدرانه وارد شوند. همان‌طور که عرض کردم، خیال کرده بودند که دیگر نفسى براى این‌ها باقى نمانده است! اشتباه این‌ها در محاسبات بود و خداى متعال این‌ها را به خاطر خطاهایشان، دچار ناکامى و شکست تلخ کرد.1378/05/08
لینک ثابت
