اگر همهی ارتشهای دنیا بتوانند در زیر ظاهر تشریفات برّاق ارتشها که لازم هم هست یک عزم قوی، یک ایمان راسخ به یک هدف، یک خویشتنداری قابل قبول و یک اعتماد به آینده ذخیره کنند، این ارتشها مقتدر و قوی پنجه خواهند شد. اگر این ایمانی که در درون هست، ایمان راسخ به خدا باشد مثل اینکه در مورد مؤمنین هست، در مورد شما هست آنوقت هیچچیزی نمیتواند انسان را در هیچ میدانی دچار هزیمت کند؛ شما باید از این مرزها حراست کنید. البته دشمن همانطور که گفتم هیچوقت غافل نیست. در بهترین حالات، با مسائل جهانی، با روابط بینالمللی، در مواجهه با شیرینترین لبخندهای دیپلماسی، در مبادلهی گرمترین درودها و سلامهایی که مسئولان و رؤسای سیاسی دنیا به یکدیگر تحویل میدهند، در هرکدام از آنها باید مراقب دشمنی باشند؛ چون عالم دیپلماسی و روابط بینالملل و مسائل جهانی، عالم صفا و صداقت که نیست. دشمن، همان عنصری است که میخواهد یک ملت و یک کشور را از ابزارهای اقتدارش تهیدست کند. ابزارهای اقتدار و عزّت کنونی ملت ما چیست؟ ایمان، عزم راسخ الهی، کار برای خدا، احساس سربازی دین خدا. اینهاست که ملت ما را عزیز کرده است؛ اینهاست که انسانهای پولادین به وجود آورده است و میآورد و میتوانند مقابله کنند. دشمنان میخواهند این خصوصیات را از جوانمردان و انسانهای والای کشور بگیرند.1378/01/25
لینک ثابت