پیش‌بینیها از قبل از انقلاب این بود كه چون در مجموعه‌ی ملت ایران، اقوام مختلف حضور دارند و زبانهای مختلف رایج است، پس، زمینه‌ی اختلاف زیاد است؛ اما خلافش ثابت شد و همه دیدند كه ملت ما یك ملت متّحد و متّفق است. شما ببینید در مراسم گوناگون و در صحنه‌هایی كه جای ابراز عقیده نسبت به یك مسأله‌ی سیاسی است- مثل مراسمِ «روز قدس» كه پریروز برگزار شد و شما ملاحظه كردید كه چه غوغایی در سراسر ایران، چه در شرق و غرب و چه در مركز بود- ملت یكپارچه‌ی ما چگونه وحدت خود را به نمایش می‌گذارند! اقوام مختلف، در هرجا كه هستند- فارسشان، تركشان، كردشان، عربشان، بلوچشان و تركمنشان- همه یكسان حركت می‌كنند، یك شعار می‌دهند و یك حرف را می‌زنند. این همه، نشانگر وحدتی عجیب و بزرگ است. نوبت انتخابات هم كه می‌رسد، مردم همین‌طور شركت می‌كنند. نوبت دفاع مقدس هم كه می‌رسد- جنگ هشت‌ساله‌ی ما- مردم همین‌گونه از همه جا شركت می‌كنند؛ همه شهید می‌دهند؛ همه برای خدا وارد میدان می‌شوند و همه حول یك احساس وظیفه‌ی مشترك، اقدام می‌كنند. حتّی در دوران دفاع مقدّس، در بین داوطلبان ما- سرباز وظیفه كه به جای خود محفوظ- هم میهنان غیر مسلمان هم شركت داشتند. مسیحیانی بودند كه داوطلبانه به میدان جنگ رفتند و جانشان را هم در این راه فدا كردند. این‌ها را دیدیم، شناختیم و می‌شناسیم. یعنی وحدت عجیبی در میان ملت ما وجود دارد؛ بااینكه دشمن هم برای از بین بردن آن خیلی كار كرده است. بنابراین، در داخل كشور ایران اسلامی، به بركت حاكمیت اسلام و به بركت وجود محورهای اساسی وحدت آفرین، هر دو محور ذكر الهی و وحدت عمومی تأمین است و درآینده هم إن شاء اللّه مثل گذشته خواهد بود. نگرانی، بابت امّت اسلامی است؛ چون متأسفانه در سطح امّت اسلامی، شرایط، این‌گونه نیست.1375/11/21
لینک ثابت
