در برنامههای اقتصادی دولت، آن نقطه ضعفی که خیلی زود به چشم انسان میآید، این است که از لحظهی شروع مقدمات، تا وقتیکه دولت بخواهد به نتایج مورد نظر خودش برسد، در اواسط کار، به ضعفای جامعه خیلی سخت میگذرد؛ این کاملًا محسوس است. اگرچه الآن وفور هست، اما وفور همراه با گرانی است. تا وقتیکه سیاستهای اقتصادی دولت به ثمر برسد و عرضه و تقاضا به نقطهی تعادل نزدیک شود و همه بتوانند به نحو صحیحی از تولیدات استفاده کنند، شاید فاصلهیی وجود داشته باشد. در این بین راه، آن قشرهایی که علیالعجاله صدمه میخورند، قشرهای ضعیف و افراد کمدرآمدند؛ که متأسفانه تعدادشان هم زیاد است. الآن وقتی میخواهند اسم اقشار کمدرآمد را بیاورند، قشر کارمندان و کارگران را مطرح میکنند که واقعاً هم ضعیف هستند اما انسان وقتی به متن جامعه میرود، میبیند که در خود تهران و شهرهای بزرگ حالا چه برسد به جاهای دوردست انصافاً افراد ضعیف زیادند؛ کسبهی ضعیف، دستفروشان، مشتغلان به مشاغل کماهمیت و احیاناً کاذب، خانوادههای پُرجمعیت و کمدرآمد، و محرومیتهای بسیار بالا؛ واقعاً اینها در جامعهی ما وجود دارد و همهی اینها برخلاف مقاصد انقلاب است؛ اصلًا انقلاب برای این بود که اینها برداشته و برافکنده بشود. من میدانم که برای رسیدن به آن مقصود، راههای طولانییی را باید طی کرد.1370/12/14
لینک ثابت