مطلب دهم این است كه در حوزه نسبت به ارزشهای اسلامی، حد اكثر عنایت و احترام بشود؛ مثلًا طلبهی جبههرفته و عمری در جبهه صرف كرده، بایستی ارزش والایی در حوزه داشته باشد. طلبهیی كه بخشی از عمرش را در نظامی، در بخشی، در ارگانی از ارگانها صرف كرده، آنجا مشغول خدمت شده و به خاطر مصلحت نظام، خودش را از شوق و ذوق هر طلبهیی كه عبارت است از بودن در حوزه و درس خواندن و تحقیق و امثال اینها دور نگهداشته، باید به او ارزش داده بشود. مبادا در حوزه طوری مشی بشود كه تصور گردد اگر طلبهیی به ارگانی رفت و فرضاً پنج سال، ده سال مشغول خدمت شد، از ارزش طلبگی او در حوزه چیزی كم میشود؛ نخیر، باید بگوییم كه بر ارزش او اضافه میشود. آیا ارزش این طلبه بیشتر است، یا آن كسی كه اصلًا اعتنایی به این نیاز جامعه نكرد؟ در حالی كه به او احتیاج بود، نیم نگاهی هم نكرد و مشغول درس خواندن خودش شد؟ معلوم است كه راه راحتتر و بیدردسرتر و راه عافیت این است كه انسان آنجا بماند، مشغول كار خودش بشود و اصلًا اعتنایی هم نكند. البته چهار كلمه هم بیشتر خواهد خواند، اما معلوم نیست كه بیشتر و بهتر بفهمد و مسائل را بهتر درك كند.1370/06/31
لینک ثابت