نماز یک بار بر دوش انسان نیست. بلکه یک لطف و یک دریچه است. اگر خدا به من و شما اجازه نداده بود که با او حرف بزنیم، ما چه کار میکردیم؟ اگر انسان اجازه نداشت زبان به دعا و مناجات باز کند، چه میکرد؟ چطور میتوانست روح تشنه و گرسنه‌ی خود را اشباع کند؟ چه چیزی غیر از اُنس با خدا میتواند این روح تشنه‌ی انسان را سیراب کند؟
پیغمبر اکرم - بنابر آنچه که در بعضی از نقلهاست - نزدیک وقت اذان که میشد، به بلال میفرمود: «ابرد یا بلال، ابرد یا بلال».به گمانم شیخ بهایی یا مرحوم نراقی - درست یادم نیست؛ سابق دیده‌ام - این را معنا میکند. میگوید: چند احتمال درباره‌ی معنای این کلمه وجود دارد. یک احتمالش این است که «بلال! جگرم از تشنگی میسوزد؛ این آب گوارا را برسان.» آب گوارای اذان را که مدخل و اجازه‌ی ورود به نماز است.1375/09/15
بیانات در دیدار جمعی از اعضای تشکّلهای دانشجویی
اهمیت نماز, عبادت پیامبر (صلی‌الله علیه و اله), تاریخ عصر بعثت و دوران حیات و حکومت پیامبر(صلی الل
روایت تاریخی
لینک ثابت
اهمیت نماز, عبادت پیامبر (صلی‌الله علیه و اله), تاریخ عصر بعثت و دوران حیات و حکومت پیامبر(صلی الل
روایت تاریخی
