شاید تا مدتی تصور میکردند که بعد از رحلت امام بزرگوار ما (رضوان اللّه تعالی علیه)، شعلهی آرمانخواهی در جمهوری اسلامی کم بشود، یا فروبنشیند و یا خاموش گردد. خیال میکردند که بعد از رحلت امام (رضوان اللّه علیه)، تدریجاً همه چیز تمام خواهد شد. یعنی احساسات انقلابی و روح مجاهدت و فداکاری در مردم و نیز دشمنی آنها با ایادی ظلم و استکبار و استعمار در دنیا، تمام خواهد شد.
چنین چیزی را انتظار داشتند؛ ولی دیدند که اینطور نشد و هرچه میگذرد، پایبندی این مردم نسبت به خطی که امام راحل و پیشوا و معلم بزرگ ما ترسیم کردهاند و نیز علاقهی آنها به امام و انقلاب کم نمیشود. احساس کردند که دولت و ملت، مردم و نمایندگان آنها و مسئولان گوناگون، در هرجای این کشور محکم ایستادهاند، تا از اسلام و انقلاب دفاع کنند.
آنها خوب فهمیدهاند که مردم حاضر نیستند ارزشهای عزیز اسلامی و انقلابی را با چیزی معامله کنند. سر قضایای تجاوز عراق به کویت هم این معنا برایشان روشن شد و دیدند بااینکه در قضیهی کویت، کشور عراق تجاوزکار است و ملت ایران، متجاوز را به هر شکلی و به هر نحوی محکوم کردند از اول هم دولت و ملت ما این را گفتند اما این موضع مانع نشد که مردم و مسئولان ما، از دخالتهای متجاوزانهی بیجای امریکا انتقاد نکنند. خیال میکردند ما بعد از اینکه دیدیم عراق به کویت تجاوز کرد، امریکا را فراموش خواهیم کرد؛ غافل از اینکه ملت ما دستپروردهی انقلاب و امام است و مسئولان ما شاگردان امام هستند.1369/09/07
لینک ثابت