در حرکت دولت، باید دو محور و دو رکن اساسی مورد نظر باشد:
محور اول، حرکت و تلاش است. خستگی و افسرده شدن، واقعاً در این راه هیچ معنا ندارد. شاید کسانی که اهل دنیا هستند، اگر راه دشواری پیش پایشان قرار بگیرد، سختیهای آن راه، کمکم انگیزهی آنها را کم کند. راه خدا اینطور نیست. هرچه سختتر باشد، انسانهای مؤمن، علاقهمندتر و پُرانگیزهتر میشوند؛ چون میفهمند که اهمیت این حرکت، بیشتر است.
وقتی که انسان در راه خدا حرکت میکند و برای او کار میکند، هنگامی که سختیها را مشاهده کرد، میفهمد که وظیفه فوریتر است؛ زمانی که خطر را دید، میفهمد که دفاع واجبتر است؛ پس شادابتر و پُرانگیزهتر میشود. واقعاً در راه خدا، سختی و مانع و مشکلات و انواع چیزهایی که آدمهای معمولی را مأیوس میکند و قدرنشناسی... انسان را از پا نمیاندازد و او را مأیوس نمیسازد و انگیزه را کم نمیکند. این را توجه داشته باشید که حرکت و تلاش، بایستی لحظهیی وقفه پیدا نکند. هیچ ساعتی از ساعات مفید زندگی من و شما، بایستی بدون کار مفیدی برای این مردم نگذرد. این مردم، حقیقتاً شایستهی خدمتند. ماها اگر بتوانیم خدمتگزار این مردم باشیم و ثابت کنیم که واقعاً به مردم خدمت میکنیم، بزرگترین افتخار است.
محور دوم، جهت حرکت و آرمانها و اصول است... خیلی فرق است بین آن مجموعه مدیرانی که به نیت و با ایمانی، تلاشی را شروع کردند، و آن کسانی که اینطور نیستند و بالاخره مأموریتی به عهدهشان گذاشته شده و میخواهند کار را انجام بدهند. بین دولت ایران و دولتهای دیگر، واقعاً تفاوت است.1369/06/01
لینک ثابت
