واقعا دوازده سال است که ما در نهایت حساسیت حرکت میکنیم. من کمتر ملتی را میشناسم حتّی ملتهای انقلابی که بعد از دوران انقلاب، وضعشان مثل ما حساس بوده باشد. شما به این انقلابهایی که در زمان ما اتفاق افتاده و ما از آنها خبر داریم، و نیز به آنهایی هم که قبلًا اتفاق افتاده و خواندهاید، نگاه کنید. مثلًا ده سال اولِ بعد از انقلاب این کشور همسایهی ما شوروی را با ده سال اول انقلاب ما مقایسه کنید. یا مثلًا ده سال اولِ این همه انقلابهایی که در آفریقا و امریکای لاتین، در طول این چند دهساله اتفاق افتاده است، مقایسه کنید، خواهید دید که اوضاع هیچکدامشان هرکدام به دلیلی: اوضاع جهانی، سرگرمی قدرتها و مسائل گوناگون داخلی و خارجی به حساسیت و خطورت و اهمیت وضع ما نبوده است.
در چنین وضع حساسی، ما چطور میتوانیم رها کنیم و اجازه بدهیم که کسانی همینطور بیمسئولیت نقطهیی را بگیرند که به نظر آنها نقطهی ضعف است و به دولت و مسئولان حمله کنند؟ غرض، در این شرایط، من هرگونه تضعیفی که نسبت به مسئولان نظام، بخصوص نسبت به دولت انجام بگیرد، خیانت میدانم.1369/05/07
لینک ثابت