یكی از دوستان اشاره كردند كه بین دانشجویان به خاطر اختلاف در تحلیل دربارهی مسائل گوناگون، كدورتهائی وجود دارد. من جداً میخواهم این را خواهش كنم كه همه كوشش كنند كه اختلاف نظر در تحلیل، در برداشت، در تلقی از واقعیتها، به كدورت نینجامد، به دعوا نینجامد. خب، مثل محیطهای علمی، دو نفر ممكن است نظرات علمیِ متفاوتی داشته باشند؛ این لزوماً به درگیری و مخالفت و دشمنی نخواهد انجامید؛ خب، دو تا نظر است. در زمینهی مسائل سیاسی و اجتماعی هم به نظرم میرسد كه وقتی در چهارچوبها شما متفق و متحدید، اینجور باید برخورد كنید؛ نگذارید به كدورت بینجامد. بله، ممكن است كسانی باشند كه از لحاظ اصول و مبانی با شما دشمنی كنند؛ خب آن یك مقولهی دیگری است، یك بحث دیگری است؛ اما اختلاف نظر نباید به دعوا و كدورت و احیاناً خشونت بینجامد. امام (رضوان الله علیه) - البته نه به دانشجویان - مكرر به سیاستمداران و نمایندگان و مسئولان و فعالان سیاسی توصیه میكردند و میگفتند مثل مباحثهی طلبهها رفتار كنید. طلبهها در هنگام مباحثه، گاهی اوقات علیه هم عصبانی میشوند - حالا مضمون هم میگویند به طلبهها، میگویند كتاب تو سر هم میزنند! كه البته چنین چیزی نیست - بحث میكنند، داد میكشند؛ كسی نگاه كند، خیال میكند اینها میخواهند مثلاً همدیگر را تكهپاره كنند؛ در حالی كه نه، مباحثه كه تمام میشود، بلند میشوند میروند با همدیگر سر سفره مینشینند و آبگوشتشان را میخورند، با هم حرف میزنند، با هم دوستند، رفیقند. امام میگفتند: سیاسیون - چه در مجلس، چه در دولت، چه در حزب جمهوری اسلامی كه آنوقت ما داشتیم، یا بقیهی عرصههای سیاسی - اینجوری با هم رفتار كنند. ممكن است اختلاف نظر هم باشد، بگومگو هم باشد، اما نگذارید كدورت و دشمنی به میان بیاید.1392/05/06
لینک ثابت