من در كتاب «مسلمانان در نهضت آزادی هندوستان» این نكته را یادآور شده‌ام كه یكی از نایب‌السلطنه‌های هند قبل از استقلال این كشور در سال 1947 گفته بود كه اوایلی كه انگلیسیها وارد هند شده بودند - یعنی بعد از دوران كمپانی هند شرقی - و می‌خواستند حكومت هند را به دست بگیرند، گفته بودند كه مسأله‌ی ما در هند، مسلمانها هستند و بزرگترین هدف ما بایستی قلع و قمع و سركوب آنها باشد! سخن معروف «گلادستون» را هم كه حتماً شنیده‌اید كه گفته بود: این قرآن را باید برداشت. استعمارگران، از قدیم نسبت به اسلام همین احساس را می‌كردند كه آن هم ناشی از چیزهایی بود كه از اسلام دیده بودند.
نخست وزیر انگلیس - در خاطراتش نوشت: من در جزیره‌یی مشغول تفریحِ آخر هفته بودم كه خبر كودتای عراق به من رسید و بزرگترین ضربه به مغز من وارد شد و ناگهان احساس كردم كه دنیا تكان خورده است. (تعبیرات دقیق او الان یادم نیست.) برای انگلیس و دستگاه استعمار، آن قدر كودتای عراق مهم بود كه حد نداشت. این نگرانی، در تمام نوشته‌ها و خاطراتی كه بعد از كودتا منتشر شد، منعكس شده بود و عظمت ضربه، خودش را نشان می‌داد. این كودتا، در كشوری انجام گرفت كه بعدها معلوم شد بعضی از دستگاههای استعماری، در آن نقش داشته‌اند و بعضی هم بعداً از آن استفاده كرده‌اند و در مشت خود گرفته‌اند. حالا هم شما دنباله‌های آن كودتا را می‌بینید كه بعد از گذشت حدود سی سال، تحفه‌های امروز عراق، دنباله‌ی همان كودتا - و به قول خودشان انقلاب(!) - هستند.
ملاحظه كنید، یك كودتای معمولی در یك كشور اتفاق افتاد و فقط به این جهت كه عراق مستعمره‌ی انگلیس بود و انگلیس از قِبَل حاكمیت بر عراق، از آن كشور استفاده می‌كرد، این قدر برایشان سنگین بود. حالا شما آن كودتا را با انقلاب اسلامی مقایسه كنید؛ اصلاً قابل مقایسه نیست.1368/09/07
لینک ثابت
