ما كه امروز این نظام اسلامی را لمس می‌كنیم و بركات آن را از نزدیك می‌بینیم، بیشتر از اسلاف خود، قدر نهضت حسینی (علیه‌السّلام) و معنای آن را درك می‌كنیم و باید بكنیم. آن بزرگوار، برای چنین چیزی حركت كرد. آن بزرگوار، برای همین قیام كرد كه رژیمهای فاسد و مخرّب انسان و دین و ویرانگر صلاح، در جامعه نباشند و نظام اسلامی و الهی و انسانی و مبنی بر صلاح، در جامعه استقرار پیدا كند. البته، اگر آن نظام در زمان آن بزرگوار و یا در زمان ائمه‌ی بعدی (علیهم‌السّلام)- كه معصومند و به منبع وحی متصلند- تحقق پیدا می‌كرد و آن‌ها در رأس آن نظام قرار می‌گرفتند، طبیعی است كه وضعشان با ما متفاوت بود. درعین‌حال، هیكل و هندسه‌ی قضیه، یكی است و آن‌ها هم برای همین‌طور نظامی، حركت می‌كردند. حالا این یك بحث طولانی است كه نمی‌خواهم در اینجا وارد آن بشوم كه آیا ائمه (علیهم‌السّلام) برای ایجاد نظام اسلامی، عزم جدی داشتند یا كار آن‌ها صرفاً به عنوان سرمشق بود.
آنچه كه از روایات مربوط به زندگی ائمه (علیهم‌السّلام) به‌دست می‌آید و شواهد زیادی بر آن وجود دارد، این است كه ائمه (علیهم‌السّلام) جداً می‌خواستند نظام اسلامی به وجود آورند. این كار- آن طور كه تصور می‌شود- با علم و معرفت امام منافات ندارد. آن‌ها واقعاً می‌خواستند نظام الهی برقرار كنند. اگر برقرار می‌كردند، تقدیر الهی همان بود. تقدیر الهی و اندازه‌گیری‌ها در علم پروردگار، با شرایط گوناگون اختلاف پیدا می‌كند كه حالا این موضوع را بحث نمی‌كنیم. اجمالًا، در اینكه حركت آن‌ها برای این مقصود بوده است، شكی نیست. ما امروز، به بركت آن نهضت و حفظ فرهنگ و روحیه‌ی آن نهضت، در جامعه‌ی خودمان این نظام را به وجود آورده‌ایم. اگر در جامعه‌ی ما، عشق به امام حسین (ع) و یاد او و ذكر مصایب و حوادث عاشورا معمول و رایج نبود، معلوم نبود كه نهضت با این فاصله‌ی زمانی و با این كیفیتی كه پیروز شد، به پیروزی می‌رسید. این، عامل فوق‌العاده مؤثری در پیروزی نهضت بود و امام بزرگوار ما، در راه همان هدفی كه حسین بن علی (علیه‌السّلام) قیام كرده بودند، از این عامل حد اكثر استفاده را كردند.1368/05/11
لینک ثابت
