ایجاد رونق اقتصادی و رفاه اجتماعی در جامعه، یک اصل اساسی همهی ادیان است. یعنی ادیان، از جملهی چیزهایی که میخواهند به وجود آورند، این است که جامعه، جامعهی مرفهی باشد. جامعهی فقیر که نمیخواهند! اما در این جامعهی مرفه، کسی که هدف رفاه ماست، شخصی نیست که خودش رفاه دارد. کسی که هدف رفاه ماست، فردی است که رفاه ندارد. به این باید توجه کنید. یعنی شما باید در همهی برنامهریزیها در دولت، طوری عمل کنید که محصول کار، مستقیم به دست کسانی برسد که در جامعه دچار فقر و کمبود اقتصادیاند، و جزو محرومین هستند.
محرومین را هم باید شناخت. اینطور نیست که ما خیال کنیم محرومین، همه در روستاهایند؛ نه. در شهرها هم محرومین زیادی هستند. یا خیال کنیم محرومین، فقط حقوق بگیرانند. حقوق بگیران، بخشی از محرومیناند. ما اگر در حواشی شهرها، در نقاط فقیرنشین و در جاهای مختلف کشور - در شهرها - راه برویم و در خانههای مردم سر بکشیم، میبینیم که محرومیتها کجاهاست.1371/05/31
لینک ثابت