«مگر جوانان اهوازی مرده‌اند؟!»

روزهای اول جنگ بود. شهید بهشتی برای اطلاع از جزئیات اتفاقات مرزهای جنوب کشور راهی خوزستان شد.

طی جلسه با فرمانده سپاه خوزستان بود که از حجم محیرالعقول پیش‌روی‌ بعثی‌ها مطلع شد.

همین هم باعث شد که فورا امام(ره) را در جریان بگذارد. پاسخ امام اما یک عبارت ۱۰ کلمه‌ای بود: «مگر جوانان اهوازی مرده‌اند که عراق بتواند اهواز را بگیرد.»

ایمان امام به مردم تشریفاتی نبود عین واقعیت بود.

رهبر انقلاب: «سال ۴۱ که همان اوّل شروع نهضت [بود]، امام در درس یک روز بحث را کشاندند به مسائل سیاسی و همان مسئله‌ی جاری، اشاره کردند به بیابان قم و گفتند اگر ما دعوت کنیم، مردم این بیابان را پُر خواهند کرد! سال ۴۱ که هیچ کس تصوّر نمیکرد که بتوان مردم را در یک چنین حرکتی همراه کرد و وارد کرد.» ۱۴۰۰/۰۳/۱۴

بهمن ۵۷ هم با همراهی و همگامی همین مردم بساط ۲۵۰۰ سال سلطنت از خاک این مملکت برچیده شد و جایش را به صندوق رأی و انتخابات داد.

صدام هم که با حمایت شرق و غرب به ایران لشکر کشید، باز هم اتکاء به ایمان خدا بود و حضور مردم.

مبارزه با کمک مردم، انقلاب با حضور مردم و دفاع با اتکای به توان مردم... قصه همیشه همین است، فقط میدان متفاوت می‌شود.

هر جا کاستی و آسیبی بود یا یورش غریبه و بیگانه، حضور مردم بوده که گره‌گشایی کرده و باعث دفع هجوم شده است.

حالا یک دهه است که مشکلات معیشتی به زندگی مردم فشار بیشتری می‌آورد و طمع دشمن هم به آسیب‌های اقتصاد است و راهکار همان راهکاری که از سال ۴۲ پیشران انقلاب بود.