سال ۴۲، بعد از ماجرای حمله ساواک به مدرسه‌ی فیضیه، حضرت امام خمینی رحمه‌الله‌علیه به آیت‌الله خامنه‌ای ماموریتی می‌دهند. «امام از من خواستند که به مشهد بروم؛ یک پیام برای علمای مشهد ببرم و علاوه برآنکه پیام علمای مشهد را به اطلاع برسانم، یک پیام محرمانه هم برای آقای میلانی و آقای قمی ببرم. پیام امام به علمای مشهد این بود که آماده باشید برای مبارزه با صهیونیسم؛ دارد بر اوضاع کشور مسلط می‌شود؛ اسرائیل بر همه‌ی امور سلطه پیدا کرده است؛ امور اقتصادی کشور در دست اوست و سیاست ایران را در مشت خود دارد. پیامی هم برای آقای میلانی و قمی دادند که به منبری‌ها بگویید از روز هفتم محرم در منابر، روضه فیضیه بخوانند.»

یعنی همان محرمی که به قیام ۱۵خرداد معروف شد و سر آغاز نهضتی گردید که در سال ۵۷ منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی شد، که یکی از ویژگی‌هایش ضدصهیونیستی بودنش بود. اما ۵ماه قبل از پیروزی انقلاب اسلامی پیمان ننگین کمپ‌دیوید به میزبانی مصر منعقد شد. مصری که «در دنیای عرب یک کشور بی‌نظیری شناخته می‌شد... اولین کشوری که با همه‌ی توان به کمک فلسطین رفت و در دنیای اسلام ملجأ فلسطینیان شناخته شد... به بزرگ‌ترین دشمن فلسطین و بزرگترین حامی صهیونیست‌ها تبدیل شد.»(۱۳۸۹/۱۱/۱۵) و از سوی دیگر ایران پهلوی که ژاندارم امریکا در منطقه و حافظ منافع صهیونیست‌ها در غرب آسیا بود، تبدیل به محور مقاومت شد. طوفان انقلاب اسلامی، آنچه را که غربی‌ها در کمپ دیوید و قبل از آن کاشته بودند بر باد داد. «شصت سال است که دارند سعی می‌کنند فلسطین را از نقشه‌ی جغرافیای جهانی حذف کنند. البته تا حدود زیادی هم موفق شده بودند. انقلاب اسلامی زد توی دهن اینها.»(۱۳۹۰/۰۶/۰۲) انقلاب اسلامی در همان بدو تأسیس جمهوری اسلامیش تکلیف خود را با مقاومت روشن کرد. «در مقدمه‌ی قانون اساسی ما دفاع از مسلمانان و محرومان به صراحت ذکر شده است؛ ما دفاع از مسلمان‌ها و دفاع از ملت مظلوم را جزو سیاست‌های اصولی خودمان می‌دانیم و از آن عدول نمی‌کنیم.»(۱۳۸۳/۰۵/۲۵) انقلاب اسلامی مکتوب کرد اصول خود را که نشان دهد «مسئله‌ی فلسطین برایمان یک مسئله‌ی تاکتیکی نیست، یک استراتژی سیاسی هم نیست، مسئله‌ی عقیده است، مسئله‌ی دل است، مسئله‌ی ایمان است.»(۱۳۸۸/۱۲/۰۸)  و حدود یک‌سال بعد از آن بود که بنیانگذار انقلاب اسلامی، آخرین جمعه‌ی ماه مبارک رمضان را به عنوان روز قدس نامگذاری کردند. حکمت این اقدام امام رحمه‌الله‌علیه در چند محور قابل تحلیل است:

۱. «سال‌های متمادی است که سعی می‌شود مسأله‌ی قدس فراموش شود. روز قدس، درست تیری است به قلب این توطئه؛ حرکتی است برای خنثی کردن این توطئه خباثت‌آمیزی که استکبار و صهیونیسم و طرفداران و همکارانشان دست به یکی کرده‌اند تا به‌کلّی مسأله فلسطین را به دست فراموشی بسپارند.»(۱۳۷۷/۱۰/۱۸) 
 
۲. «روز قدس پشتوانه‌ی امنیت کشور ما هم هست. این را همه‌ی آحاد مردم عزیز ما بدانند؛ هر یک نفری که روز قدس توی خیابان می‌آید، به سهم خود دارد به امنیت کشور و امنیت ملت و حفظ دستاوردهای انقلابش کمک می‌کند.»(۱۳۹۰/۰۶/۰۲)

۳. «آن کسانی که در زندان‌های فلسطینی هستند، به ما گفته‌اند که از شعار شما و حضور شما و مشت گره‌کرده‌ی شما -که حاکی از نیت و عزم صادقانه‌ی شماست- احساس قوت و قدرت می‌کنند و ایستادگی می‌نمایند. آن کسی که در پشت دیوارهای زندان فلسطینی است، باید احساس تنهایی نکند، تا بایستد. آن زن و مردی که در کوچه‌ها و خیابانهای بیت‌المقدس و نوار غزه و شهرهای دیگر فلسطین اشغالی مورد تهاجم اراذل و اوباش صهیونیست است، باید احساس کند که شما پشت سرش هستید، تا بتواند مقاومت کند.»(۱۳۷۰/۱۰/۱۶)

از داستان ننگین کمپ‌دیوید ۳۷ سال می‌گذرد. امروز نه از سادات خبری هست و نه از حسنی مبارک. بیداری اسلامی در همان مصری که معاهده‌ی کمپ دیوید را امضا کرده بود، رخ می‌دهد و سفارت رژیم صهیونیستی در آن روزهایی که آتش انقلاب شعله‌ور شده است؛ به آتش کشیده می‌شود. «بعد از گذشت بیش از سه دهه، بتدریج آن کابوسی که آنها [قدرت‌های غربی] می‌دیدند، به واقعیّت تبدیل شده، یعنی یک قدرت بزرگِ ملّیِ منطقه‌ای سربرآورده که فشارهای گوناگون اقتصادی و امنیّتی و سیاسی و روانی و تبلیغاتی نتوانسته او را از پا بیندازد؛ و بعکس، او توانسته روی ملّت‌های منطقه اثر بگذارد، توانسته فرهنگ عمومی اسلامی را تثبیت کند، منتشر کند، ملّت‌های منطقه را با هویّت کند، احساس هویّت کنند.»(۱۳۹۲/۰۷/۱۷)