کفشی دوباره راه می افتد و بی قرار
در لحظه های ساکت و بی روح و مرگبار

این قصه را به کوچه تاریک می برد
مقصد: کنار خلوت خاموش یک مزار

یک جفت کفش خسته که در نیمه های شب
آرام می برند علی را به سوی یار

هی آه می کشد و از این کوچه می رود
مردی که داده است به این کفش اعتبار

کفشی که بند غیرت خود را گره زده است
همرزم با حماسه خونین ذوالفقار

یک جفت کفش خسته که هرچه دویده اند
یک لحظه پای کج ننهاده اند از مدار

او سال هاست محکم و پا در رکاب عشق
بر مرکب هدایت مردم شده است سوار

کفشی که امتداد عبورش پر از گل است
وقتی که ایستاده بر آن حضرت بهار

حالا رسیده اند کنار در بقیع
از این به بعد پای برهنه به سوی یار

یک جفت کفش، مثل شب قبل تا به صبح
خاموش، هول غربت مولا در انتظار

بی آنکه پلک هم بزند، خسته در نگاه
فکرش پرنده ایست به شب های نخل و ماه

کوهی که بر غرور خودش پا گذاشته
سر را به روی زانوی غم ها گذاشته

آرام پنجه می کشد این بهت خاک را
گه گاه بوسه می زند این خاک پاک را

فکرش پرنده ایست که گه گاه و بی گمان
رفته است تا غریب ترین خانه جهان

یک درب نیمه سوخته، آوار آفتاب
یک قوم شب نشسته به انکار آفتاب

دستی قنوت برده به آن سوی آسمان
افتاده سخت لرزه به زانوی آسمان

بانو قنوت آخر خود را گرفته است
در این میانه همهمه بالا گرفته است

یک زن که کهکشان، خطی از رد پای اوست
خورشید نسخه بدل چشم های اوست

سجاده رو به روشن یارب نشسته است
روح الامین چقدر مؤدب نشسته است

زانو بغل گرفته و مبهوت روبه رو
فوج فرشته های مقرب کنار او

دسداس مانده در غم نان یتیم ها
دسداس دست پینه بسته و خان یتیم ها

مولا از این قبیله بی قبله خسته بود
یک کشف تازه روح علی را شکسته بود

شب، غسل مخفیانه، جراحات تازه تر
قرآن زخم خورده و آیات تازه تر

دیوار تکیه ی سر بی شانه های درد
خاموش گریه کردن دردانه های درد

وقتی به دوش خویش بگیرند باوقار
میراث رنج مادرشان را به یادگار

شاعر بسوز و عقده خود را خلاصه کن
در قطره ای ابهت دریا خلاصه کن

هفت آسمان اوج غزل هم که رد کنی
قدت نمی رسد که علی را رصد کنی

نه! قطره در مقابل دریا نمی شود
این شعر شرح غربت مولا نمی شود