بسم‌اللَّه‌الرّحمن‌الرّحیم‌

به همه‌ی برادران و خواهران عزیز که از شهرهای مختلف کشور به این‌جا تشریف آوردند، خصوصاً برادرانی که با پای پیاده این راه را طی کردند و رنج راههای طولانی را تحمل نمودند، صمیمانه تسلیت عرض میکنم و از این‌همه ابراز عشق و شوق نسبت به امام عزیز(ره) متشکرم.

وقتی به چهره‌ی نورانی شما برادران سپاهی و جبهه‌رفته مینگرم، احساس میکنم که دل امام برای شما میتپید و همواره نسبت به شما احساس محبت و عطوفت پدرانه میکرد. این محبتها طرفینی است. بیشک روح آن بزرگوار هم متوجه‌ی شما و نیز علمای عزیز و محترم و خدمتگزار همیشگی انقلاب و اسلام که در این مجلس حضور دارند، است.

این حادثه، مصیبت بزرگی بود که بر ما وارد شد و دنیا را تکان داد. عظمت مصیبت به حدی بود که در سطح عالم اثر گذاشت. ما هنوز کاملاً به عظمت این ضایعه پی نبرده‌ایم. مردم دنیا که از دور به ما نگاه میکنند، این واقعه را عظیمتر میبینند؛ درست مانند انقلاب و جمهوری اسلامی و مقاومت وپایمردی ملت ایران در جنگ، که مردم دنیا و مسلمانان جهان ابعاد عظیمش را بسیار باابهت‌تر و برجسته‌تر از خود ما مشاهده میکنند.

ما از خدا کمک خواستیم و به او تکیه کردیم؛ زیرا بدون هدایت و کمک او، از ما کاری ساخته نبود و نمیتوانستیم به این‌همه افتخار و سربلندی دست پیدا کنیم و دشمن جهانی را داغدار سازیم. خوشبختانه به برکت انقلاب و اسلام، ملت ما آگاه است. این نعمت بزرگی است که ملتهای دیگر کمتر از آن بهره برده‌اند. اگر آگاهی شما ملت نبود، کارها سخت میشد و دست دشمن بر مقدرات این مملکت باز میشد و فشار دشمن مانند گذشته بر ما ممکن میگشت؛ لیکن آگاهی شماست که جلوی دشمن را گرفته است.

در کنار صبر و وفا و استقامت شما، و با کسب کمکها و امدادهای الهی، همه‌ی ما - هرجا هستیم و در هر شهر و منطقه‌یی که زندگی میکنیم و به هر قشر و گروه اجتماعییی که وابسته هستیم - دو وظیفه‌ی سنگین را برعهده داریم که باید آنها را به بهترین وجه انجام دهیم.

وظیفه‌ی اول این است که صلابت و ابهت و عزت انقلاب را حفظ کنیم و راه امام را با قاطعیت ادامه دهیم و تسلیم باج‌خواهیهای دشمنان اسلام و انقلاب نشویم. شرق و غرب عالم این انقلاب را شناخته‌اند و زورگوهای دنیا هم توقعشان را از جمهوری اسلامی کم کرده‌اند. ملتها و دولتهای ضعیف، با ضعف خود بزرگترین ضربه را به خودشان میزنند. چنین ملتها و دولتهایی، از طرف قدرتهای بزرگ مورد ترحم قرار نمیگیرند.

قدرتهای استکباری باید بدانند که انقلاب ما مانند صخره است و نمیتوان به او ضربه زد و چیزی از او کاست. ما باید این اقتدار و ابهت را حفظ کنیم. امید ملتهای مسلمان به انقلاب و جمهوری اسلامی، به خاطر همین صلابت است. این‌که در رحلت امامِ شما، ملتهای تحقیرشده‌ی اقصا نقاط جهان، با تمام فشاری که روی آنها وجود دارد، این‌گونه عزاداری میکنند و بر سر و سینه‌ی خود میکوبند، به خاطر این است که عزت و عظمت خودشان را در چهره‌ی آن مرد الهی میدیدند؛ لذا او را دوست داشتند و به او علاقه‌مند شده بودند و به او عشق میورزیدند و آن عزیز را مظهرموجودیت و هویت و عزت خودشان به حساب میآوردند. این افتخار برای جمهوری اسلامی باید محفوظ بماند.

وظیفه‌ی دوم، توجه به سازندگی و آبادانی کشور است. اگر ما نتوانیم کشور خود را بسازیم، ملتهای مسلمان از ما مأیوس میشوند و دشمنان نیز نسبت به ما جری خواهند شد. بدگوها خواهند گفت اینها نتوانستند کشورشان را بسازند و آباد کنند. ما وظیفه داریم برای آبادانی کشور تلاش کنیم و سازندگی را در همه‌ی ابعاد طبیعت و شهرها و روستاها و اقتصاد و صنعت و کشاورزی و اشتغال و... محقق سازیم. همچنین وظیفه داریم فقر و محرومیت را در کشور از بین ببریم و به زندگی این قشر بیشتر رسیدگی کنیم. این، وظیفه‌ی ما و وصیت امام(ره) است.

ما باید میراث امام را حفظ کنیم. او که اهل درهم و دینار نبود؛ «لم یورثوا دینارا و لا درهما»(۱). او مانند پیامبران، از خود درهم ودیناری باقی نگذاشت. زخارف مادّی دنیا کوچکتر از آن بود که به آن روح ملکوتی و بلند راه پیدا کند. درحقیقت میراث او، جمهوری اسلامی و جوانهای ساخته‌شده‌ی دست اوست، که به برکت انقلاب باید آنها را حفظ کرد.

سازندگی باید در تمام ابعاد مادّی و معنوی آن صورت گیرد. هم باید چرخهای اقتصاد به حرکت درآید، و هم باید روحیه‌ی معنوی و اخلاق و رابطه‌ی با خدا در ما تقویت شود. همه‌ی ما در قبال این وظیفه‌ی بزرگ مسؤولیم. از من که به عنوان یک طلبه در نظام جمهوری اسلامی مسؤولیتی دارم، تا علما و دانشگاهیان و کارگران و کشاورزان و شهری و روستایی و کارمند و بازاری و هر کس که میتواند در راه این سازندگی بزرگ کوشش کند، باید نهایت تلاش خود را انجام دهیم. خوشبختانه مسؤولان کشور مشغولند. کمک و حمایت مردم هم بایستی دایماً پشتوانه‌ی کار آنها باشد.

اگر بخواهیم این دو وظیفه‌ی بزرگ را به نحو مطلوب انجام دهیم، باید همواره یک راز را که رمز پیروزی و توفیق در سازندگی و توفیق در حفظ انقلاب و جمهوری اسلامی بود، مورد توجه قرار دهیم و آن، «وحدت کلمه» است.

باید بهانه‌ها را دور ریخت. باید این فضای صمیمیت و مهربانی را که امروز به برکت توجهات روح پُرفتوح امام(ره) در کشور به وجود آمده است، حفظ کرد. باید انگیزه‌های اختلاف را در درون خود کشت. باید طرح مسایل اختلاف‌انگیز را، ممنوع دینی و شرعی دانست. بعضیها به خاطر محدود بودن شعاع وجودشان، خیلی نمیتوانند زمینه‌ساز اختلاف و تفرقه باشند؛ ممکن است حداکثر بین چند نفر ایجاد اختلاف کنند - هرچند همین موارد جزیی هم حرام است و اشکال دارد - اما بعضیها هستند که نقش و تأثیر و قوّت وجودیشان طوری است که کمترین اشاره‌ی آنها - هرچند غیرعمد باشد - ممکن است خدای نکرده موجب تفرقه و اختلاف شود.

افرادی که حساس هستند و حرکات و حرف و اشاره و تصریح آنها در مردم اثر میگذارد، باید مواظب باشند که کار آنها به ایجاد اختلاف و تفرقه دامن نزند. کسانی که قلم در دستشان و تریبون در اختیارشان است، و کسانی که در میان مردم از وجهه‌یی برخوردارند، باید خیلی مراقبت کنند. باید وحدت کلمه را حفظ کرد؛ این وصیت دایمی امام بود. شاید در طول ده سال بعد از انقلاب، کمتر مسأله‌یی به اندازه‌ی «وحدت» مورد تأکید آن بزرگوار بود.

البته از خدا هم باید کمک گرفت. ما ضعیفیم، ما به آسانی بر احساساتمان فایق نمیآییم؛ مگر خدا به ما کمک کند. از لغزش، به خدای متعال پناه ببرید. از او برای اصلاح توفیق بخواهید. من اعتقاد دارم فضل پروردگار - مثل گذشته - بر این انقلاب تعلق گرفته است. اگر کمک خدا و تفضل الهی نبود، در میدانهای مختلف این‌همه پیشرفت به دست نمی‌آوردیم. امروز هم که بحمداللَّه در داخل و خارج کشور حیثیت انقلاب حفظ شده است و دشمنهای آن مأیوس گردیده‌اند، فضل پروردگار شامل حال ما شده است.

بار دیگر از برادران و خواهران تشکر میکنم. شما عزیزانی هستید که مدتها آرزو و شوق زیارت امام(ره) را داشتید. شاید در بین شما کسانی باشند که در زمان حیات امام موفق به زیارت ایشان نشده باشند؛ به همین خاطر برای ما سخت و ناگوار است که میبینیم مشتاقان آن بزرگوار، مرقد مطهرش را زیارت میکنند.

به‌هرحال، از خدای متعال برای همه‌ی شما صبر و اجر و توفیق مسألت میکنم. شما هم دعا کنید و از خدا بخواهید که راههای خیر و هدایت را به روی ما باز کند و کمک کند تا بتوانیم ان‌شاءاللَّه این راه پُرافتخار را - که هیچ افتخاری بالاتر از پیمودن راه خدا و زندگی کردن و مردن در این راه نیست - با موفقیت بپیماییم. خداوند روح امام عزیز(ره) و قلب مقدس ولىّ‌عصر(عج) را از ما شاد و خشنود کند.

والسّلام علیکم و رحمةاللَّه و برکاته‌

۱) الاصول ‌الکافی، ج ۱ ، ص ۳۲