امروز سهشنبه، ۲۱ فروردین ۱۴۰۳
دیدار شاعران ۸۷ | شعرخوانی آقای امید مهدی نژاد
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
تا حرف آب را برساند به گوش خاک
در عین وصل، رخصت هجران گرفته است
ه تا بهار را به جهان منتشر کنند
دریا ز باد و باران پیمان گرفته است
تجدید این بهار به باران رحمت است
باران که خوی حضرت رحمان گرفته است
ای تشنگان شهر فراموش! خواب نیست
آری! حقیقت است که باران گرفته است
بر جاده های یخ زده این رد گام کیست؟
این بیرق از کجاست که جولان گرفته است؟
بوی مدینه می وزد این شور از کجاست؟
آیا رضاست راه خراسان گرفته است؟
بر کشتی نجات بگوییدمان که کیست
این ناخدا که دست به سکان گرفته است؟
«ری»، «کربلا»ست یا تو «حسین»ی که هجرتت
«بغداد» را چو «شام» گریبان گرفته است؟
ری خاک مرده بود؛ بگو کیستی مگر
کاینک به ضرب گام شما جان گرفته است؟
ایران به دست تیغ مسلمان نشد؛ که حق
این خاک را به قوت برهان گرفته است
برهان تویی که آینه واری امام را
ما نایبی که حکم ز سلطان گرفته است
پیغام غیبت است که انشاد می کنی
در نوبت حضور که پایان گرفته است
غیبت حضور عالم غیب است، وز نهان
خورشید، سایه بر سر ِ انسان گرفته است
«ری» پایتخت عشق «علی» شد چنان که «قم»
عشقی که بال بر سر ِ ایران گرفته است
«تهران» چه بود و چیست؟ دِهی در طیول ری
این آبروی توست که «تهران» گرفته است
بویی اگر ز نام خدا دارد این دیار
بی شک ز باغ فیض تو سامان گرفته است
یاسیدالکریم! نگاه عنایتی!
«تهران» تو را دو دست به دامان گرفته است
از تشنگان شهر فراموش یاد کن
تا بشنویم باز که باران گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
تا حرف آب را برساند به گوش خاک
در عین وصل، رخصت هجران گرفته است
ه تا بهار را به جهان منتشر کنند
دریا ز باد و باران پیمان گرفته است
تجدید این بهار به باران رحمت است
باران که خوی حضرت رحمان گرفته است
ای تشنگان شهر فراموش! خواب نیست
آری! حقیقت است که باران گرفته است
بر جاده های یخ زده این رد گام کیست؟
این بیرق از کجاست که جولان گرفته است؟
بوی مدینه می وزد این شور از کجاست؟
آیا رضاست راه خراسان گرفته است؟
بر کشتی نجات بگوییدمان که کیست
این ناخدا که دست به سکان گرفته است؟
«ری»، «کربلا»ست یا تو «حسین»ی که هجرتت
«بغداد» را چو «شام» گریبان گرفته است؟
ری خاک مرده بود؛ بگو کیستی مگر
کاینک به ضرب گام شما جان گرفته است؟
ایران به دست تیغ مسلمان نشد؛ که حق
این خاک را به قوت برهان گرفته است
برهان تویی که آینه واری امام را
ما نایبی که حکم ز سلطان گرفته است
پیغام غیبت است که انشاد می کنی
در نوبت حضور که پایان گرفته است
غیبت حضور عالم غیب است، وز نهان
خورشید، سایه بر سر ِ انسان گرفته است
«ری» پایتخت عشق «علی» شد چنان که «قم»
عشقی که بال بر سر ِ ایران گرفته است
«تهران» چه بود و چیست؟ دِهی در طیول ری
این آبروی توست که «تهران» گرفته است
بویی اگر ز نام خدا دارد این دیار
بی شک ز باغ فیض تو سامان گرفته است
یاسیدالکریم! نگاه عنایتی!
«تهران» تو را دو دست به دامان گرفته است
از تشنگان شهر فراموش یاد کن
تا بشنویم باز که باران گرفته است
لطفاً نظر خود را بنویسید:
ضمن تشکر ، نظر شما با موفقیت ثبت شد.
