|
| [ بازگشت ]
|
[ چـاپ ]
مربوط به :بیانات در دیدار معلمان استان فارس - 1387/02/12 عنوان فیش :شأن عبودیت برای معلم کلیدواژه(ها) : احترام شاگرد به استاد, آموزش و پرورش نوع(ها) : حدیث متن فیش : من میخواهم در جامعه‌ی ما شأن تعلیم و تربیت همان شأنی بشود که اسلام قرار داده است. اینی که نقل شده است که فرمود: «من علّمنی حرفاً فقد صیّرنی عبداً»(1) - البته من نمیدانم سند این روایت چه هست و چگونه است و چقدر متقن است، اما حرف، حرف درستی است - همین است که انسان با آموختنِ از کسی، در واقع یک مرحله‌ای را پشت سر میگذارد که جا دارد به خاطر آن مرحله خود را بنده و خدمتگزار آن هدایت کننده و راهنما بداند و قرار بدهد. حرف اصلی این است. 1 ) عوالياللآلی ، ابن ابی جمهور احسائی، ج 1، ص 292، ح 163 ؛ بحارالأنوار، علامه مجلسی، ج 74 ، ص 166 ؛ « مَنْ تَعَلَّمْتَ مِنْهُ حَرْفاً صِرْتَ لَهُ عَبْدا » ترجمه : پیامبر اسلام (ص) فرمودند: كسى كه از او حرفى آموختى، بنده او شده ای. مربوط به :بیانات در دیدار معلمان استان فارس - 1387/02/12 عنوان فیش : احترام شاگرد به استاد, ارزش معلم, تکریم معلم و استاد, معلمان, ارزشهای والای الهی کلیدواژه(ها) : احترام شاگرد به استاد, ارزش معلم, تکریم معلم و استاد, معلمان, ارزشهای والای الهی نوع(ها) : جمله‌های برگزیده متن فیش : من همتم بر این است كه ارزشگذاری معلم، همان ارزشگذاری اسلامی باشد. مربوط به :بیانات در دیدار معلمان استان فارس - 1387/02/12 عنوان فیش : احترام شاگرد به استاد, تکریم معلم و استاد, معلمان کلیدواژه(ها) : احترام شاگرد به استاد, تکریم معلم و استاد, معلمان نوع(ها) : جمله‌های برگزیده متن فیش : جامعه‌ی ما نیاز دارد كه به معلم احترام كند و معلم را تكریم كند. مربوط به :بیانات در دیدار رؤسای دانشگاههای علوم پزشکی - 1369/08/01 عنوان فیش : دانشگاه, دانشگاه اسلامی, احترام شاگرد به استاد, تکریم معلم و استاد کلیدواژه(ها) : دانشگاه, دانشگاه اسلامی, احترام شاگرد به استاد, تکریم معلم و استاد نوع(ها) : جمله‌های برگزیده متن فیش : اگر دانشگاه ما دانشگاه اسلامی است، یكی از بزرگترین مظاهرش بایستی احترام بیش از حد معمول دنیا به اساتید باشد؛ مخصوصا از طرف شاگردان. مربوط به :بیانات در دیدار رؤسای دانشگاههای علوم پزشکی - 1369/08/01 عنوان فیش :نهادینه بودن فرهنگ احترام شاگرد به استاد در حوزه های علمیه کلیدواژه(ها) : تاریخ فعالیتها و مبارزات آیت الله خامنه ای قبل از, احترام شاگرد به استاد نوع(ها) : روایت تاریخی متن فیش : بعد از فوت مرحوم آیةاللَّه بروجردی(رضوان‌اللَّه‌علیه) که همه جا تا سطح کشور به هم خورد و چند هزار طلبه‌ی قم زارزار گریه میکردند، مسأله‌ی استادىِ در حوزه‌ها و استادىِ در دانشگاهها، در محیطهای دانشگاهی مطرح شد. من آن‌وقت به مناسبت همین قضیه، یک سخنرانی از مرحوم «جلال همایی» که در همین دارالفنون در خیابان ناصرخسرو ایراد کرد، شنیدم. دوستانی داشتیم که در آن‌جا از این حرفها زیاد میگفتند. ما در آن‌وقت، طلبه‌ی خیلی جوانی بودیم و همان محیط روحانی را دیده بودیم و درست نمیدانستیم که تفاوت این محیطهای روحانی،علمی ما و دیگران چگونه است. من در آن وقتها از آن حرفها خیلی نکات فهمیدم. یکی از حرفهایی که در آن وقتها گفته میشد، این بود که علم و دین چندین قرن با هم توأم بودند؛ یعنی علما غالباً کسانی بودند که اهل دین بودند و علم دین و علم غیر علوم دینی، با هم مخلوط بود و دست یکدسته از افراد بود. محمّدبن‌زکریای رازی یا ابن سینا، یک فقیه هم بودند، ضمن این‌که مثلاً یک دانشمند بزرگ هم بودند. دیگران هم همین‌طور. در آداب المتعلمین - یعنی آداب احترام شاگرد به استاد - کتابها نوشته شد. شهید ثانی، کتابی تحت عنوان «منیةالمرید فی اداب المفید والمستفید» دارد؛ یعنی استاد و مستفید (شاگرد) آدابشان در مقابل هم چیست. شاگرد بایستی مثل نوکرِ استاد باشد. واقعاً هم ماها در حوزه‌های علمیه همین‌گونه بودیم. حقیقتاً اگر استادی اجازه میداد که شاگرد دنبال سرش تا خانه او را بدرقه کند، این شاگرد خوشحال بود. اصلاً شاگرد، استاد را انتخاب میکند. حوزه، برای انتخاب استاد، اجباری نیست. هنوز هم همین‌طور است. طلبه، این درس و آن درس میرود و بالاخره یکی را انتخاب میکند. بعد سر درس اشکال میکند و هیچ حرفی را از استاد تعبدی قبول نمیکند. الان هم همین‌طور است. الان هم هرکس باشد، فرقی نمیکند. من وقتی در این‌جا درس میدهم، طلبه‌ها میآیند اشکال میکنند و تا وقتی که باور و قبول نکنند، ساکت هم نمیشوند. اگر هم ساکت بشوند، میگویند اشتباه کردیم. یعنی در محیطهای علمی ما، نسبت به حرف استاد هیچ تعبدی نیست و شاگرد این‌طور با استاد جری برخورد میکند. اما همین شاگرد با آن استادی که این‌گونه جری برخورد میکند، مثل نوکر اوست. حالا البته به آن شدت سابق نیست. تا زمانهای ما واقعاً بود، ولی هنوز هم با محیط دانشگاه خیلی فرق دارد. یعنی شاگردی رد بشود و به استادش احترام نکند، اصلاً چنین چیزی معقول نیست؛ چه رسد به این‌که به استادش اهانت کند. اگر اهانت کند، میگویند چرا اهانت میکنی، به درسش نیا، چه اجباری داری؟ غرضم حرف آن آقاست که میگفت: چندین قرن - مثلاً دوازده یا سیزده قرن - علم و دین همراه بود. شاگرد در تاریکی باید جلوتر از استاد برود که اگر چاله‌یی هست، او بیفتد، استادش نیفتد. باید مثل نوکرِ استادش باشد. آن روز میگفتند که پنجاه سال است علم و دین از هم جدا شده است. ...اگر دانشگاه ما دانشگاه اسلامی است، یکی از بزرگترین مظاهرش بایستی احترام بیش از حد معمول دنیا به اساتید باشد؛ مخصوصاً از طرف شاگردان. شاگرد باید به استاد، بیقید و شرط احترام کند. اگر آن استاد بد هم است، باید او را احترام کنند |