همین چند روز قبل از این رئیس جمهور آمریكا گفت: ما روی ایران فشار می‌آوریم تا مردم ایران به این نتیجه برسند كه دنبال انرژی هسته‌ای رفتن برایشان صرفه ندارد. معنای این حرف این است كه رسیدن ملت ایران به یك اوج فناوری‌ای كه حالا مظهرش از نظر آنها مسئله‌ی انرژی هسته‌ای است، به قدری ملتهای دیگر را سر شوق می‌آورد، توانائیهای ملتهای مسلمان را به آنها می‌باوراند كه دیگر آنها نمیتوانند این را كنترل كنند؛ نمیتوانند مهار كنند. میخواهند نرسد. البته اسم دیگری رویش میگذارند؛ میگویند: ما از بمب اتم میترسیم! اما خوب، خودشان هم میدانند، خیلیها هم در دنیا میدانند كه دروغ میگویند؛ مسئله‌ی آنها مسئله‌ی بمب اتم نیست. میدانند كه ایران به دنبال سلاح هسته‌ای نیست؛ به دنبال دانش هسته است، به دنبال فناوری هسته‌ای است؛ آنها از همین ناراحتند. یك ملت بدون اینكه از آنها اجازه گرفته باشد، بدون اینكه از آنها كمك گرفته باشد - دست گدائی به سوی آنها دراز كرده باشد - از درون خود بتواند یك چنین فورانی بكند و اوجی بگیرد. این است كه آنها را عصبانی میكند. «ما از فلان جناح، فلان گروه حمایت میكنیم»؛ چرا؟ چون آن جناح گفته یا وعده كرده كه با پیمودن اینگونه راهها موافق نیست؛ با ایستادگی موافق نیست؛ موافق این است كه برویم پیش آمریكا عرض بكنیم خدمتشان كه شما اجازه بدهید ما پیشرفت كنیم(!) از دهان گرگ طعمه را با مذاكره نمیشود گرفت؛ با قدرت باید گرفت.1386/11/28
لینک ثابت
