در تجربهی غربی، عدالت اجتماعی و حتّی دمکراسیِ واقعی نیست. شما ببینید امروز در کشورهای پیشرفتهی غربی- به قول خودشان- اپوزیسیون به معنای واقعی کلمه وجود ندارد؛ اختلاف بر سر این است که به عراق حمله کنیم یا نکنیم؛ حزب کارگر در انگلیس معتقد به حمله است، حزب محافظهکار معتقد است که نه، حمله نکنیم. در فرانسه، فلان آقا معتقد است که با اسرائیل اینطوری برخورد کنیم؛ دیگری معتقد است که نخیر، آنطوری برخورد کنیم. در اتریش و جاهای دیگر هم همینطور است. دعوا بر سر این نیست که اصول پذیرفتهشدهی آن کشورها مورد خدشه قرار بگیرد و خدشهکننده اجازه داشته باشد در صحنهی انتخابات یا تبلیغات وارد شود یا به او اعتنایی بشود؛ اینطوری نیست. در دورهی قبل ریاست جمهوری امریکا شخصی که جزو دو حزب معروف امریکا نبود، آمد وارد صحنه شد؛ ثروت زیادی هم داشت و پول زیادی هم خرج کرد؛ اما مطلقاً نگذاشتند به مراحل مقدماتی و ابتداییِ انتخاب هم برسد؛ با شیوههای گوناگون و روشهای خاص، او را از صحنه خارج کردند.1384/02/19
لینک ثابت
