امروز كشور شما چون می‌خواهد آزاد و مستقل و متّكی به خویش باشد، مورد تهاجم است؛ هیچ مسأله دیگری در ایران نیست. چه كسی امروز نمی‌داند كه مسأله حقوق بشر و آزادی و دمكراسی و دیگر حرفهایی كه از دهان بلندگوهای بیگانه خارج می‌شود، حرفهای پوچ و بهانه‌های واهی بیش نیست؟ این را همه می‌دانند. امروز كیست كه حمایت امریكا و بقیه مستكبران دنیا را از رژیمهای صددرصد دیكتاتور نداند؟ كیست كه نداند در این كشور پنجاه سال یك رژیم دیكتاتوریِ سیاهِ وابسته - پهلوی اوّل و پهلوی دوم - حكومت كرد و مورد حمایت قدرتها و گاهی همین شخصیتهای فعلی بود؟ اینها را همه می‌دانند. معلوم است كه این واقعیات نشان‌دهنده خیلی چیزهاست. مخالفت اینها با جمهوری اسلامی فقط به یك دلیل است: این ملت خواسته و عزم كرده و توانسته است مستقل بماند و خود را دست اینها ندهد و به اینها نفروشد. امروز مسأله این است.
ما خواسته‌ایم و به حول و قوّه الهی توانسته‌ایم. بیست و پنج سال برای فشارهای بین‌المللی زمان كوتاهی نیست؛ اما نظام جمهوری اسلامی با ساخت مستحكمِ مردمی خود - كه ملات این ساخت هم ایمان و آمادگی برای مجاهدت بود - توانسته است تا امروز نه فقط در مقابل فشارها مقاومت كند، بلكه روزبه‌روز خود را مستحكم‌تر نماید؛ بعد از این هم همین خواهد بود. ما خود را قوی كرده‌ایم. تا آن روزی این فشارها ادامه پیدا خواهد كرد كه دشمنان مأیوس شوند. یأس آنها به چیست؟ به این است كه احساس كنند روند تحرّك و تقویت خویشتن در جمهوری اسلامی توقّف‌پذیر نیست. بخشی از این كار بزرگ به عهده شماست، بخشی به عهده دانشمندان غیرنظامی است، بخشی به عهده دانشگاههاست، بخشی به عهده سیاستمداران است؛ آنها هم می‌توانند در ایجاد این باور كه فشارها را دور یا كم خواهد كرد، نقش ایفا كنند. به هرحال نقش عمده‌ای به عهده شماست. باید بسازید، نگه دارید، افزایش دهید، نوآوری كنید، سازماندهی را تقویت نمایید و در كنارِ ساختن ابزارهای كارآمد، انسانهای ماهر بسازید.1382/11/19
لینک ثابت
