نظام اسلامی در برابر اردوگاه شرق و غرب ایستاد؛ اما در همان روزها یك نظریه این بود كه ما به نحوی با استكبار كنار بیاییم! كسانی‌كه این نظریه را بیان می‌كردند، آدمهای بدی نبودند؛ بلكه ساده‌اندیش بودند و می‌گفتند كنار بیاییم تا ضرر آنها را از خود دفع كنیم؛ اما پاسخ این سؤال را نمی‌دادند كه این كنار آمدن و كوتاه آمدن و عقب‌نشینی كردنِ سنگر به سنگر تا كجا باید ادامه پیدا كند؛ ملت ایران باید چه كار كند كه امریكا از او راضی شود؛ چقدر باید از ارزشهای خود صرف‌نظر كند تا امریكا بگوید دیگر با شما كاری ندارم؟ شاید بعضی از آنها حتّی فكر نمی‌كردند كه استكبار به حدّی هم قانع نیست. در جنجال اخیرِ فعّالیتهای هستهای ایران دیدید كه قدم به قدم شروع كردند به جلو آمدن؛ اوّل گفتند ایران باید پروتكل الحاقی را قبول كند؛ بعد گفتند باید فلان اطّلاعات را بدهد؛ بعد پا را فراتر گذاشتند و گفتند اصلاً ایران نباید فناوری هستهای داشته باشد! عقب‌نشینی در مقابل مجموعه‌ای كه زور مادّی دارد، اما مطلقاً ذخیره اخلاقی در وجودش نیست تا از این زور به شكل ظالمانه استفاده نكند، راه علاج نیست. راه علاج، منحصر شده بود در مقاومت، و امام بزرگوار ما - آن انسان مقاوم، صبور و سرسخت - مظهر مقاومت بود؛ و این تنها راهی بود كه در مقابل ملت ایران وجود داشت. لذا حتّی حمله نظامی‌شان اثر نبخشید.1382/07/22
لینک ثابت
