آنچه ملت ما میداند و باید بهدرستی روی آن پافشاری کند- که بحمد اللّه تاکنون پافشاری کرده- این است که نجات این کشور و رسیدن آن به نقطهای که شایستهی این ملت است، فقط در سایهی اسلام و جمهوری اسلامی و نظام اسلامی امکانپذیر است و بس. جوانانی که دوران پیروزی انقلاب را درک نکردهاند و سالهای قبل از پیروزی را ندیدهاند، این نکته را بدانند که اگر انقلاب اسلامی و امام بزرگوار ما نبود و اگر اسلام پرچمدار انقلاب و تحوّل در این کشور نبود، هیچ امیدی وجود نداشت که سلطهی جهنّمیِ تحقیرآمیز امریکا و حکومت دیکتاتوریِ قسیّالقلب پهلوی از این مملکت برکنده شود. همهی راههای ممکن در این کشور تجربه شد و همه ناکام و ناموفّق از آب درآمد. احزاب گوناگون سیاسی، جریانهای وابستهی به شرق و غرب و حرکتهای مسلّحانه، همه و همه در این کشور در برههای از زمان سر بلند کردند؛ اما هیچکدام نتوانستند برای این ملت کاری انجام دهند. لذا اختناق و سرکوب در این کشور روز به روز شدیدتر شد. حتّی در سالهای آخرِ قبل از پیروزی انقلاب، وقتی جوانانی به مبارزهی مسلّحانه رو آوردند، آن حرکتهای مسلّحانه به شدّت سرکوب شد؛ تسلّط رژیم پهلوی هم بیشتر گردید و بتدریج یأس دلها را فراگرفت. آن نیرویی که میتوانست در مقابل رژیم پهلوی به معنای واقعیِ کلمه بایستد، ملت بود؛ یعنی باید همهی ملت به صحنه میآمد تا میتوانست رژیم فاسد و وابسته و دیکتاتور و ظالم پهلوی و پشت سرش امریکا را شکست دهد. هیچ کانون و مرکزی در ایران وجود نداشت که بتواند ملت را بسیج کند؛ مگر روحانیت و پرچمداران دین، با شعار دین. در کشور ما این یک تجربهی طولانی است؛ اینها را باید با چشم دقّت نگاه کرد.1381/03/14
لینک ثابت
