حرف من به مدیران، برنامهریزان و مسئولان کشور این است: این جمعیت عظیم جوان در کشور را یک رودخانهی موّاج و پُرفیض بدانید. این رودخانه به طور مستمر جریان دارد و سالها بعد از این هم جریان خواهد داشت. دوگونه میتوان با این رودخانه برخورد کرد: یک برخورد این است که شما بنشینید عاقلانه، خردمندانه و با شیوهی علمی، اوّلًا اهمیت این رودخانه را بشناسید؛ ثانیاً نقاط و مراکزی را که به آب این رودخانه احتیاج دارند، شناسایی کنید؛ ثالثاً برنامهریزی و کانالکشی کنید و آب را به آنجایی که نیاز است، هدایت نمایید؛ آنگاه هزاران مزرعه و باغستان از این نعمتِ بیدریغ الهی سرسبز، و هر نقطهی ویرانی آباد خواهد شد. شما میتوانید این رودخانهی موّاج را به پشت سدهای انرژیساز هدایت کنید و یک منبع عظیم انرژی به وجود آورید و کلّ کشور را به فعالیّت و تلاش وادارید. اگر با این موضوع، اینگونه برخورد کنید، آنگاه این پدیده، یک پدیدهی پُربرکت، بینظیر و استثنایی میشود که اگر یکیک مردم ایران هر روز صد بار خدا را بهخاطر آن شکر کنند، شکرِ لازم و شایسته را ادا نکردهاند. مشخّصهی این نوع برخورد، برنامهریزی کردن، هدایت کردن، راه را باز کردن، نقطهی نیاز را مشخص کردن و این متاع گرانبها و این هدیهی الهی را درست در نقطهی نیاز قرار دادن است؛ که نتیجهی آن، سرسبزی، خرّمی، آبادانی، نشاط و برکت خواهد بود. برخورد دیگر این است که این رودخانهی فیّاضِ موّاج را به حال خود رها کنید؛ روی آن فکر نکنید؛ برای آن برنامهریزی نکنید و قدر آن را ندانید. نتیجه چه میشود؟ نه تنها مزارعی خشک خواهد شد و باغستانهایی از بین خواهد رفت، بلکه خود این آب هم هدر خواهد رفت. در بهترین شکل، آب این رودخانه وارد آبهای شور خواهد شد و هرز خواهد رفت. شکل دیگرش این است که به باتلاق و مرکز تجمّع انواع و اقسام آفتها تبدیل شود. شکل بدترش این است که به یک سیل تبدیل شود و همهی دستاوردهای ملت را تخریب کند. اگر برنامهریزی و دقّت و کار نشد، این نتایج را به دنبال خواهد داشت.1380/02/12
لینک ثابت
