مصالح ملّی / مصلحت‌اندیشی / مصلحت کشور
من به شما عرض كنم؛ عزیزان من! این اختلافات سیاسی و جناحی كه گاهی بسیار بزرگ نشان داده می‌شود، به این بزرگی نیست؛ به این اهمیت نیست. مردم راه خودشان را می‌روند. راه مردم، راه اسلام، راه انقلاب، راه خدا و راه امام بزرگوار است. مردم با این خطكشیهای تصنّعی و مصنوعی كاری ندارند. دشمن دوست می‌دارد جناحها را بیشتر به جان هم بیندازد. بنده از روی دلسوزی كامل، بارها در نماز جمعه - كه مقدّسترین مكانهاست - و در سایر جاها، جناحهای سیاسی را دعوت كردم؛ گفتم بیایید بنشینید با هم صحبت كنید، با هم مذاكره كنید. بیایید مواردی را كه بر روی آن با هم اتفّاق نظر دارید، اصل قرار دهید و اختلافات را براساس اینها حل كنید. اگر بر روی اصول پافشاری كنید، موارد جزئیِ اختلافی و سیاسی اهمیتی هم ندارد. عدّه‌ای قبول كردند؛ عدّه‌ای لجاجت كردند و می‌كنند. این لجاجت چه معنا دارد؟! چرا باید كسانی وحدت ملت را، وحدت ملی را، امنیت ملی را، منافع ملی و مصالح این كشور را قربانی اغراض جناحی كنند؛ كه اگر بدون نفوذ دشمن باشد، بسیار بد است و اگر با نفوذ دشمن باشد، چند برابر بدتر است؟1379/07/14
لینک ثابت
توصیه آخر من این است كه مراكز قانونی باید مورد اعتماد باشند. قوّه قضایّیه مورد اعتماد، دولت مورد اعتماد، شورای نگهبان و مجلس مورد اعتماد، مجمع تشخیص مصلحت مورد اعتماد؛ اینها مراكز قانونی‌اند. تبلیغات دشمن، هر وقتی برای هر دسته از مخاطبان سعی می‌كند یكی از این مراكز را بمباران تبلیغاتی كند؛ برای این كه رابطه و امید و اطمینان مردم را از آنها سلب كند. من عرض می‌كنم، همه این دستگاهها باید مورد اعتماد مردم باشند؛ ملت به آنها اعتماد كنند؛ آنها امین مردمند. نمی‌گویم خطا نمی‌شود؛ ممكن است خطا بشود؛ اما هر خطایی راه جبرانی دارد. اگر پیوند میان مردم و دستگاههای قانونی گسسته شود، راه جبران ندارد. دشمن این را می‌خواهد.
البته دستگاههای مسؤول - هم مجلس، هم شورای نگهبان، هم قوّه قضاییّه، هم دولت و هم مجمع تشخیص مصلحت و دیگرها - باید مراقب و كوشا باشند و آن راه دقیقی را كه اسلام و قانون - شرع و قانون - برایشان معیّن می‌كند، بدون رودربایستی، بدون ملاحظه و بدون رعایت جنبه‌های غیرلازم بپیمایند. خدا را رعایت كنند، مردم را رعایت كنند، مصالح ملی را رعایت كنند؛ خدا هم به كار آنها بركت خواهد داد.1379/07/14
لینک ثابت
این كه بعضی بردارند طبق میل دل كارشناسان سیای امریكا، دم از نزدیكی و مذاكره و ارتباط بزنند و فضا را عادّی سازی كنند، این بزرگترین توهین و خیانت به این مردم است. اگر قرار است سخن از رفع دشمنیِ دشمنان سوگند خورده بر زبان آورد، باید آن روزی باشد كه این كشور از لحاظ اقتصادی پایه‌های خودش را مستحكم كرده باشد؛ محرومیتها را رفع كرده باشد؛ این نسبت بیكاری را از بین برده باشد؛ آینده جوانها را روشن كرده باشد؛ جوان تحصیل‌كرده و فارغ‌التحصیل دغدغه معاش و دغدغه كار نداشته باشد؛ از لحاظ مسائل فرهنگی این كشور بتواند هنرمندانی تربیت كند كه بر طبق منافع و مصالح ملی، سینمای كشور را اداره كنند؛ هنر كشور را اداره كنند؛ مطبوعات كشور را اداره كنند. اگر این‌طور شد، آن‌وقت نوبت این خواهد رسید كه برای رفع دشمنی فكر كنیم؛ والّا در غیر آن صورت، هرگونه نزدیك شدن به دشمن، هرگونه نرمش نشان دادن در مقابل دشمن، تیز كردن آتش دشمنی و ستمگری دشمن است.1379/07/14
لینک ثابت
