یقیناً بعضی از شما میدانید که بسیار سعی و تلاش شد که جمهوری اسلامی با اعتصابهای کارگری مواجه شود. چه کسانی در مقابل اینها ایستادند؟ خودِ کارگران. خواستند مدارس را تعطیل کنند؛ چه کسی در مقابلشان ایستاد؟ خود معلمان. اینها پیش خدا بسیار اجر و قیمت دارد. امروز هم همینطور است. امروز هم انسان زمزمههایی را میشنود که به مناسبت فلان مسئله، فلان قانون، فلان بهانه، عدّهای سعی میکنند، یا بعضی از مراکز تلاشِ سازمان یافته میکنند، شاید بتوانند بهنحوی بدنهی کارگری کشور را فلج کنند! میدانید چه بر سر کشور میآید؟ آنها این را میخواهند. آنها حقوق کارگر را دنبال نمیکنند. سعی آنها این است که این راه سختی را که امروز دولت و مسئولان در پیش دارند و عرقریزان و تلاشکنان و با توکّل به خدا در مقابل این همه توطئهی متراکم محاصرههای اقتصادی، خباثتهای استکبار جهانی، کارشکنیها، مانعتراشیها پیش میروند، متوقّف کنند. چگونه؟ نگذارند کار در کشور باقی بماند و بدنهی کارگری را از کار منفک کنند تا فلج شود. اگر در جامعه رونق اقتصادی نباشد، اگر تولید کار و تولید ثروت نباشد، از جمله کسانی که در درجهی اوّل بیشترین صدمه را خواهند دید، بازهم همین قشرهای مستضعف و محروم و بخصوص قشرهای کارگری هستند. دشمن این را میخواهد.1379/02/14
لینک ثابت
