قاعدتاً نکتهای توجّه را جلب میکند و آن این است که این شخصیتهای عظیمی که هر کدام به نحوی امروز سرتاسر تاریخ بشر را روشن کردهاند - حسینبنعلی علیهالسّلام، امام سجّاد علیهالسّلام، حضرت ابوالفضل (علیهالسّلام) - کسانی هستند که در دوران خودشان، به گمان باطل مادّی، بهکلّی نابود و هضم شدند. حسینبنعلی علیهالسّلام با همه جوانان و شخصیتهای برجسته خانوادهاش - برادران، فرزندان، نزدیکان، جوانان و اصحاب غیور - در غربت کامل به شهادت رسیدند، در غربت کامل هم دفن شدند. نه کسی آنها را تشییع کرد و نه کسی برای آنها اقامهی عزا نمود. کسانی به گمان باطل، فکر میکردند اگر اینها بمانند، ممکن است بساطِ انتقامگیری راه بیندازند. خیال میکردند که با شهادت حسینبنعلی علیهالسّلام و همراهانش، کار تمام شد. امام سجّاد علیهالسّلام سی و چهار سال بعد از آنروز، در مدینه ظاهراً در حال انزوا زندگی کرد. نه لشکری، نه مجموعهای و نه هیاهویی بهظاهر وجود نداشت. ابوالفضل العبّاس علیهالسّلام هم یکی از شهدای روز عاشوراست. تصوّر باطل قدرتهای مادّی - که با منطق مادّی حکومت میکنند - معمولاً این است که اینها تمام شدند و از بین رفتند؛ ولی میبینید که واقعیتِ قضیه اینطور نیست. اینها تمام نشدند؛ اینها ماندند و روزبهروز بر عظمت و جلالت و جذّابیت و تأثیرگذاریشان افزوده شد؛ دلها را قبضه و تصرّف کردند و دایره وجود خودشان را گسترش دادند. امروز صدها میلیون مسلمان - اعم از شیعه و غیر شیعه - به نام اینها تبرّک میجویند؛ از سخن اینها استفاده میکنند؛ یاد آنها را گرامی میدارند. اینها پیروزی در تاریخ است؛ پیروزی حقیقی و ماندگار.1378/08/22
لینک ثابت