اگر قرار شد كسانی بنشینند و توطئه كنند و این توطئه را به شكلی در نوشته‌ای منعكس كنند، این آزادی توطئه است و مردود است. بنده منتظر می‌مانم ببینم كه دستگاههای مسؤول چه می‌كنند، والّا، جلوگیری از این حركات موذیانه، كارِ دشواری نیست. فكر این را هم كه «دنیا چه می‌گوید» و «روزنامه‌ها و سازمانهای دنیا چه می‌گویند»، هیچ وقت ما نكرده‌ایم و نباید بكنیم. این سازمانهای جهانی و این مطبوعات دنیا، همان كسانی هستند كه شما دیدید امام بزرگوار ما را كه در جمال معنوی، یك شخصیت واقعاً استثنایی بود - پرچمدار یك انقلاب بزرگ، رهبرِ محبوبِ یك ملت، دارای خصوصیات ویژه‌ای كه هركس یكی از آن خصوصیات را داشته باشد، دستگاههای فرهنگی دنیا برای او احترام قائلند: فیلسوف، عارف، فقیه و حقوقدان، شاعر و هنرشناس - چگونه تلّقی می‌كردند و چگونه معرفی می‌نمودند و الان چگونه معرفی می‌كنند! (حالا چون چند سال گذشته است، دیگر به امام كمتر می‌پردازند.) همان مطبوعات و سازمانها، فتنه گرانی از قبیل این سفّاكین - طالبان - را با شگردهای مطبوعاتی و تبلیغاتی، با نوع عكسی كه می‌اندازند، با نوع كاریكاتوری كه می‌كشند و با نوع خبری كه تنظیم می‌نمایند، ترویج می‌كنند. اینها، چنین آدمهایی‌اند! مگر می‌شود به فكر حرفهای اینها بود؟! مگر برای مصالح كشور و مصالح یك ملت، باید منتظر این حرفها ماند؟!1377/06/24
لینک ثابت
