پیشبینیها از قبل از انقلاب این بود که چون در مجموعهی ملت ایران، اقوام مختلف حضور دارند و زبانهای مختلف رایج است، پس، زمینهی اختلاف زیاد است؛ اما خلافش ثابت شد و همه دیدند که ملت ما یک ملت متّحد و متّفق است. شما ببینید در مراسم گوناگون و در صحنههایی که جای ابراز عقیده نسبت به یک مسألهی سیاسی است- مثل مراسمِ «روز قدس» که پریروز برگزار شد و شما ملاحظه کردید که چه غوغایی در سراسر ایران، چه در شرق و غرب و چه در مرکز بود- ملت یکپارچهی ما چگونه وحدت خود را به نمایش میگذارند! اقوام مختلف، در هرجا که هستند- فارسشان، ترکشان، کردشان، عربشان، بلوچشان و ترکمنشان- همه یکسان حرکت میکنند، یک شعار میدهند و یک حرف را میزنند. این همه، نشانگر وحدتی عجیب و بزرگ است. نوبت انتخابات هم که میرسد، مردم همینطور شرکت میکنند. نوبت دفاع مقدس هم که میرسد- جنگ هشتسالهی ما- مردم همینگونه از همه جا شرکت میکنند؛ همه شهید میدهند؛ همه برای خدا وارد میدان میشوند و همه حول یک احساس وظیفهی مشترک، اقدام میکنند. حتّی در دوران دفاع مقدّس، در بین داوطلبان ما- سرباز وظیفه که به جای خود محفوظ- هم میهنان غیر مسلمان هم شرکت داشتند. مسیحیانی بودند که داوطلبانه به میدان جنگ رفتند و جانشان را هم در این راه فدا کردند. اینها را دیدیم، شناختیم و میشناسیم. یعنی وحدت عجیبی در میان ملت ما وجود دارد؛ بااینکه دشمن هم برای از بین بردن آن خیلی کار کرده است. بنابراین، در داخل کشور ایران اسلامی، به برکت حاکمیت اسلام و به برکت وجود محورهای اساسی وحدت آفرین، هر دو محور ذکر الهی و وحدت عمومی تأمین است و در آینده هم إن شاء اللّه مثل گذشته خواهد بود. نگرانی، بابت امّت اسلامی است؛ چون متأسفانه در سطح امّت اسلامی، شرایط، اینگونه نیست.1375/11/21
لینک ثابت