در باب این مانور عظیمِ بیش از یکصد هزار نفری، دو نکته عرض میکنم: نکتهی اوّل از جهتِ شکل است. شکل کار، حکایت از این میکند که در جمهوری اسلامی، به فضل پروردگار، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی این توانایی و قدرت را پیدا کرده که در مدّتی بسیار کوتاه، حضوری همهجانبه و قوی در نقطهی مورد نظر داشته است. این، مایهی افتخار است. این، به برکت ایمان و در سایهی ارادهای است که از عشق و ایمان برمیخیزد. این، همان روحیهی میدان جنگ، همان روحیهی «کربلای پنج» و «و الفجر هشت» است. این، همان ارادهی عبور از «اروند» است؛ همان «فتح المبین»، «بیتالمقدّس» و شکستن حصر آبادان است. مایه، همان است. تفاوتی که پیدا شده، این است که امروز سازماندهی قویتر و منظّمتر و فرماندهی، آگاهتر و بصیرتر است و نیروها، به طبیعتِ کار نظامی، آشناتر و علاقهمندترند. آن روز حضور دشمن در صحنه، هرکسی را به حرکت فرامیخواند. امروز، چیزی که همه را به حرکت فرامیخواند، حضورِ «وظیفه» است. آیهی قرآن است که «و اعدّوا لهم ما استطعتم من قوّة و من رباط الخیل.» این، مرتبهی افضلِ آن چیزی است که کشور و ملت ما، در دوران جنگ تحمیلی مشاهده کردند. این، دشمنان را میترساند و دوستان را خرسند، امیدوار و مطمئن میکند. این، نشان میدهد که جمهوری اسلامی را دیگر نمیتوان غافلگیر کرد. این، نشان میدهد که جمهوری اسلامی، گلِ خوشبوی معطّر زیبا را، آنچنان بیدفاع نگذاشتهاند که دست دشمن، از هر طرف به تطاول دراز شود و آن را پرپر کند.1374/03/25
لینک ثابت
