مبنای سیاست سرمایه‌داری بر این نیست که همهی انسانها بایستی مستغنی باشند و فقیر نباشد. آنها اگر فقیر را غنی میکنند، بهخاطر این است که فقیر باید برایشان کار کند؛ ولی فقیری که برای آنها کار نمیکند، میگویند بگذار بمیرد! چنانچه سرمایهداران و کمپانیها و تراستها نتوانستند آدم ولگرد و بیکار را به کار بگیرند یعنی لازمش نداشتند اگر به آنها بگویند آیا دلتان میخواهد به شما یک آمپول بدهیم بزنید و این افراد را از بین ببرید، میگویند بله، بدهید بزنیم! بنابراین، برای آنها مسئله این است؛ اما برای ما مسئله غیر از این است. ما میگوییم نه فقط انسانی که در این کشور هست منتها نسبت به انسان این کشور، ما یک مسئولیت فوریتر داریم بلکه همهی مسلمین در عالم، به یک معنا عایلهی ما هستند. اگر از مسلمین هم فراغت پیدا کردیم، همهی گرسنگان دنیا در صورتی که محارب نباشند عایلهی ما هستند؛ این مسئله، مسألهی اعتقادی است. کشورهای غربی و پیشرفتهی اقتصادی، نخواهند توانست بکلی فقر را برطرف کنند؛ اما جمهوری اسلامی در این جهت حرکت میکند و إن شاء اللّه به اینجا خواهد رسید. آمار بیسوادی بهشدت پایین آمده است. آمار مشکلات طبقات پایین در مناطق گوناگون کشور، بهشدت پایین آمده است؛ البته سطح زندگی بالا رفته و توقعات بیشتر شده است.1370/11/30
لینک ثابت
