انسان قوای معین و عمر محدودی دارد؛ باید اینها را به عنوان سرمایهیی در اختیار حق قرار بدهد. این است سلوک یک مؤمنِ به علی(علیهالسّلام). این است که اگر چنین شخصی در بشر - ولو در جمع کوچکی از بشر - به وجود بیاید، خواهد توانست دنیا را از ظلم و جور خالی کند. ما انسانهای چسبیدهی به غذا و خوراک و راحتی و عشرت و زندگی و خانه و جاه و جلال و مقام و قدرت و سایر دلبستگیها و سرگرمیهای بشر در دنیا، نمیتوانیم از میان این حصارها خودمان را خارج کنیم و آنگونه در آن راه حرکت کنیم؛ و نتیجه در دنیا این میشود که مشاهده میکنید.
اگر از این روحیه، درخششی در یک انسان به وجود بیاید، همان خواهد شد که شما در جبهههای جنگ دیدید؛ در شهدا دیدید؛ در رزمندگان شجاع ما دیدید؛ در آزادگان ما در زندانها دیدید؛ در جانبازان صبور ما دیدید؛ در خانوادهها و پدران و مادران دیدید؛ در طول انقلاب و دوران جنگ تا امروز، در این ملت دیدید و مشاهده کردید که چه هنگامهیی در دنیا به وجود آورد. این، یک چیز ناقص و کوچک بود؛ قطرهیی بود از آنچه که دریای آن در روح بزرگ امیرالمؤمنین وجود داشت.1370/10/29
لینک ثابت