آری، در آن روز، نعمت مجاورت عینی و حضور جسمانی امام از دست ما گرفته شد و شعلهی برقی که به قدرت الهی در فضای زندگی آلوده و مادّی این زمانه درخشیده بود، خاموش گشت؛ اما از سویی، معرفت امام ابعادی تازه یافت و به برکت یادآوری لحظههای تکرارنشدنیِ سالهای آن رهبریِ شگفتآور و بینظیر، ذهنها به تأمل و تدبری که عادتاً تا کسی زنده و در دسترس است، رخ نمیدهد، روی آورد و چشمها خورشید فروزان و گرمابخشی را که اکنون ستارهیی دوردست شده بود، به رصد نشست. آنچه در ستایش آن یگانهی زمان و مجدد دوران، در روزی و هفتهیی چند، بر زبانها و قلمها و در شعرها و مقالهها آمد، در همهی دوران رهبریش نیامده بود، و این برای نسل معاصر که سالها دچار تبلیغات عنادآمیز و فضای غبارآلودهی دوران انقلاب و جنگ تحمیلی بود فوزی عظیم به شمار میرفت و میرود. و از سوی دیگر، احساس خلأ امام کبیر و عظیم، دلهای اندیشناک از خطرات محتمل را یکدل کرد و همه را بر صراط مستقیم خط امام و دفاع از میراث گرانبهای او یعنی نظام اسلامی و ارزشهای انقلاب ثابتقدم ساخت؛ شور و همتی تازه به ملت، و عزم و تلاشی کمسابقه به خدمتگزاران کشور، و قوّت و استحکامی بیش از گذشته به رابطهی ملت و دولت بخشید و برکات پایانناپذیر آن سلالهی پیامبران و منادی راه صالحان، پس از رحلت از این جهان نیز، کشور و ملت و انقلاب را شامل شد؛ «فسلام علیه یوم ولد و یوم ارتحل و یوم یبعث حیّا».1370/03/13
لینک ثابت
