افسوس که غالب سیاستمداران کشورهای اسلامی، قدرناشناسی نسبت به نیروهای عظیم ملتهای خود را با خودباختگی در برابر قدرتهای بیگانه توأم ساخته و به جای بهرهگیری از فرصت بزرگی که پیروزی انقلاب اسلامی برای آنان فراهم ساخته بود و تجدید نظر در روابط ناسالم و حقارتآمیز با امریکا و اروپا، ناشیانه در برابر این انقلابِ نجاتبخش و پُربرکت که ملتهایشان شیفتهی آن بودند، موضع خصمانه گرفتند و در نتیجه، بیش از پیش در منجلاب ضدیت با ملتهای خود و اسارت در دام تحمیل و زورگویی قدرتهای شیطانی گرفتار شدند. آنان برخلاف گفتهی قرآن که میفرماید: «فإنّ العزّة للّه جمیعا»، عزت را نزد امریکا طلب کردند. سزای این کجفهمی و بدکرداری، جز این نیست که ذلیلانه نگران سرنوشت خود و حکومتهایشان که به هیچ نقطهی اطمینانبخشی متکی نیست بمانند و به تجربه و عیان حس کنند که در هنگام خطر، امریکا و دیگر سردمداران قدرت استکباری، قادر به نجات آنان نیستند و دروغ بودن این پندار را که امریکا بر هرچه اراده کند، قادر است، با همهی وجود دریابند.1369/08/13
لینک ثابت
