این‌كه شما می‌بینید در ایران مظلوم ما، سلاطین فاسد و نوكران حلقه‌به‌گوش انگلیس و امریكا، از طرف قدرتها تأیید شدند و سالیان درازی بر این مملكت حكومت كردند، علت همین است. چون كسی مثل رضاخان، راحت حاضر بود كه به سهم خودش، همین هدف و برنامه را در ایران اجرا كند. این‌كه می‌بینید استعمار - یعنی انگلیس و فرانسه - بعد از جنگ بین‌الملل اول، به جان این كشورهای عربی افتادند و مرتب ذرع و پیمانه كردند و بریدند و تقسیم نمودند و گفتند: این برای تو، این برای او، و در هرجا هم مهره‌ی دست‌نشانده‌ی تسلیمی را از طرف خودشان سر كار گذاشتند و اختیار ملتهای این كشورها را به دست آدمهای فاسد و مفسد دادند، علت همین است. آنها دنبال این هدف بودند.
وظیفه‌ی بزرگ امثال رضاخان در ایران، و ابن‌السعود در عربستان، و فاروق در مصر، و دیگران در جاهای دیگر، این بود كه نگذارند مسلمانان با هم متحد بشوند و به صورت یك نیروی فعال دربیایند و روحیه پیدا كنند و به وسط میدان سیاست عالم بیایند. نقشه‌ی استعمار بر این اساس بود. حالا شما فكر كنید ببینید، عظمت را از اینجا می‌شود فهمید. فكر كنید كه امپراتوری انگلیس دهها سال، در كنار او دولتهای استعماری دیگر، آخر همه امریكا، با پول و اسلحه‌ی فراوان و با ابزار علم و دانشی كه در اختیار داشتند، همه با وجود اختلافاتی كه با هم داشتند، با یكدیگر همكاری كردند، تا این مقصود عملی بشود! كدام مقصود؟ مانع شدن از حضور دسته‌جمعی مسلمین در صحنه‌ی سیاست عالم و این‌كه مسلمانان احساس كنند آنها هم حق دارند، آنها هم قدرت دارند، آنها هم می‌توانند حرف بزنند.1369/03/15
لینک ثابت
