نکته‌ى دوم این است که شما مسلمانان مؤمن و مقاوم توانسته‌اید در مقابل این نفرت و خشم و عداوتِ دیوانه‌وار قدرتها ایستادگى بکنید. ارزش این ایستادگى و مسلمانى و مسلمان ماندن، بیشتر از مسلمانىِ صد سال و پنجاه سال پیش است. این مسلمانى، مثل مسلمانىِ دوران صدر اسلام است؛ هم فضیلت و هم دردسرش بیشتر است. آن اسلامى که انسان، پنجاه سال یا شصت سال یا هفتاد سال در دنیا زندگى مى‌کرد و در تمام این مدّت، یک بار با دشمنان خدا مواجه نمى‌شد و به روى دشمنان خدا اخم نمى‌کرد و حتّى از طرف دشمنان خدا تلنگرى نمى‌خورد، اسمش اسلام بود. این مسلمانى، با مسلمانىِ جوان نورسیده‌ى ما که بیست سال یا بیست و پنج سال سن دارد و از ابتداى بلوغ که به شرف تکلیف مشرّف شده، در میدان جهاد با دشمنان خدا قرار گرفته و در میدان جنگ مقاومت و مجاهدت کرده، یا به شهادت رسیده و یا جانباز و اسیر شده است، از زمین تا آسمان فرق دارد.
مسلمانىِ جوانان امروز ما که در راه خدا مقاومت و مجاهدت و ایستادگى مى‌کنند، مثل مسلمانىِ جوانیهاى ابى‌ذرغفارى و حنظله‌ى غسیل‌الملائکه و مصعب‌بن‌عمیر است. مثل مسلمانىِ گذشتگان ما نیست که عمرى مسلمانِ خوب هم بودند - که خداى متعال یقیناً اجرشان را هم خواهد داد - نمازى مى‌خواندند، عبادتى مى‌کردند، کاسبى‌یى مى‌کردند و دنبال کار خودشان بودند؛ نه امر به معروف و نهى از منکرى بود، نه جهادى بود و نه مواجهه با دشمنان خدا. این کجا و آن کجا؟ این دو حالت با یکدیگر خیلى فرق دارد.
قدر مسلمانىِ دوران جهاد را باید دانست. البته، مقدارى هم سختى دارد، اما این سختى اول کار است. شما از دوران دهساله‌ى زندگى پر برکت رسول گرامى اسلام(ص) که در مدینه و در میان مسلمانها زندگى کردند، آگاهید و مى‌دانید که از اول تا آخر آن، جنگ و سختى و کمبود بود؛ اما اگر در جغرافیاى دنیا بنگرید، خواهیددید که همان مجاهدات دهساله‌ى پیامبر بود که پنجاه سال بعد از آن جنگها، حکومت پیامبر نصف بیشتر دنیاى آباد آن‌روز را فرا گرفت. این، همان ده سال بود که به‌خاطر همان مجاهدتها این‌گونه شد.
البته، بعدها آن‌طور که دوران پیامبر بود و انتظار مى‌رفت، ادامه نیافت و بعد از گذشت مدتى، وضعِ خوب، بد هم شد؛ اما در عین حال همان زحمات و مجاهدتها و سختى کشیدنها و گرسنگى‌خوردنهاى دهساله‌ى رسول اکرم(ص) و یارانش، باعث شد که نیم قرن بعد از رحلت آن حضرت، بیشتر از نیمى از دنیا در اختیار مسلمانان باشد.
سختیهاى زیادى در زمان پیامبر تحمل شد. سرگذشت اصحاب صُفّه را که مى‌دانید. لباس قرض دادن به یکدیگر را که شنیده‌اید. آنها در آن زمان، با یک خرما در میدان جنگ مقاومت مى‌کردند. نفر اول خرما را مى‌مکید تا از شیرینى آن مقدارى جان بگیرد، بعد از دهانش بیرون مى‌آورد و به نفر دوم مى‌داد و او هم مى‌مکید و قدرى او هم جان مى‌گرفت و سپس خرماى دوبار مکیده را به نفر سومى مى‌داد که او فرو بدهد. این گونه زندگى مى‌کردند، این‌طور سختى مى‌کشیدند و این‌طور کمبود داشتند. در ابتداى کار، فشار روى آنها از همه طرف زیاد بود. اول کار، همان پنج، شش ماه و یک سال اول نیست؛ پنج، شش ماه در عمر یک مسافرت، اول کار محسوب مى‌شود، نه در عمر یک ملت و نه در عمر یک تاریخ نو. در عمر یک ملت، ده سال و بیست سال، چند روز محسوب مى‌شود.
در دوران پیامبر(ص)، مردم سختیها را تحمل کردند؛ اما بعد از آن که پایه محکم شد، آن مجاهدتها و فداکاریها و اخلاصها و تربیتها، موجب شد که این حرکت آن‌چنان سریع ادامه پیدا کند که پنجاه سال بعد از رحلت پیامبر، بیشتر از نیم دنیا در اختیار مسلمانها باشد. در آن زمان چنین بود و امروز هم همان گونه است.
در زمان ما، مجاهدت ارزش مضاعف دارد. منافقان و کسانى‌که در دلهایشان مرض است، در زمان پیامبر نق مى‌زدند؛ امروز هم نق مى‌زنند و در زمان امام عزیز ما هم نق مى‌زدند. آنها در آن روزگار، سختیها و کمبودها و شدتها را بزرگ مى‌کردند؛ امروز هم بزرگ مى‌کنند. به حرف آنها نباید اعتنا کرد که بحمداللَّه مردم اعتماد نمى‌کنند.1368/08/24
لینک ثابت
