در طول هشت سال جنگ، بارها مشاهده شد که نیروی دشمن با نیروی ما نابرابر است. دشمن فقط عراق نبود؛ عراق به‌مثابه‌ی دروازه‌یی بود که استکبار جهانی و شرق و غرب از آن به ما تهاجم میکردند. همه فهمیدند و دنیا هم فهمید که سلاحهای فرانسوی و روسی و انگلیسی و غیره در کنار یکدیگر علیه ما تهاجم میکردند و از بسیاری کشورها مزدور میآوردند و دلارهای نفتی را به نفع دشمن ما به کار میانداختند. بنابراین، یک کشور و دولت در مقابل ما نبود؛ بلکه استکبار و اذناب او علیه ما وارد نبرد شده بودند.
این نیرو، با همه‌ی حجم عظیم ظاهریش، در مقابل عزم ملت ایران که از لحاظ ابزار و تجهیزات با او قابل مقایسه نبود، کارایی نداشت و دیدیم که رزمندگان و بسیجیان و ارتش و سپاه و عشایر و روستاییان و شهریها و دیگر قشرهای مختلف مردم ما، چگونه با حالتی عارفانه در میدان جنگ حضور پیدا میکردند و عاشقانه میجنگیدند و ضربات خود را شبیه ضربات امیرالمؤمنین(علیه‌الصّلاةوالسّلام) در غزوات صدر اسلام، بردشمنان وارد میکردند.
به همین خاطر، خدای متعال هم به این حرکات و ضربات ناشی از ایمان و انگیزه و اخلاص و عرفان برکت داد و بلای عظیمی را از انقلاب و ملت ایران دفع کرد. این مقوله‌یی است که همه‌ی ملت ایران، مخصوصاً شما مردمی که در نزدیک مرزها بودید و مسایل را دیدید و قضایا را لمس کردید، آن را تجربه کرده‌اید.1368/04/21
لینک ثابت
